Stoeltjes bij een optreden van een rocker, dat kan eigenlijk niet hè? Maar okay, bij een concert van een oude rocker hoort een publiek dat de stoeltjes wellicht wel kan waarderen. Een oude rocker is Garland Jeffreys zeker, hij is op weg naar zijn 75e verjaardag. Maar wat is oud, Jeffreys huppelt nog vrolijk over het podium en trakteert het publiek op een fijne bloemlezing uit zijn inmiddels ruim vijftigjarige carrière. Een carrière waarin hij altijd maatschappijkritisch is geweest. Zoals ook op zijn laatste album 14 steps to Harlem waarop hij zingt over zijn vader en diens strubbelingen om werk te vinden en te houden als man van een minderheid in het nog gedeelde Amerika van de jaren vijftig. Gezongen met die uit duizenden herkenbare stem die trouwens nog helemaal niet zo oud klinkt. Wild in the Street klinkt nog steeds lekker fel en bij zijn grootste hit Matador kondigt hij een ‘James Brown’ aan. Op zijn knieën vooraan op het podium en een handdoek als cape om weer overeind te komen, ‘Take Me To the Matador, tudutudutututuduuu’. Het blijft een heerlijk nummer waarin rock en reggae mooi samensmelten.
Jeffreys laat blijken dat hij van zijn familie houdt als hij als een trotse vader enthousiast vertelt over zijn dochter die ook voor een carrière in de muziek gekozen heeft en Venus opdraagt aan zijn vrouw Claire waar hij al lang mee samen is. Ook met zijn bandleden werkt hij al lang samen, bassist Brian Stanley kent hij zelfs al langer 
dan zijn vrouw. En trots als hij is dirigeert hij gitarist Justin Jordan bij Schoolyard Blues naar een plekje vooraan op het podium waar hij zijn messcherpe maar nooit gemene akkoorden laat klinken. Bij 96 Tears spurt Jeffreys de zaal in en gaat achterin op een van de stoeltjes zitten, Jeffreys weet goed hoe contact te maken met zijn publiek.
In de loop van de avond worden de nummers wel erg lang uitgesponnen en als hij voor de derde keer vertelt over de muzikale ambities van zijn dochter gaat er een gniffelende zucht door de zaal. Gelukkig schudt R.O.C.K. de boel weer op en bij Lou Reed’s cover Waiting for the man komt het publiek van zijn stoel en wordt er ook nog gedanst.
Na afloop signeert Jeffreys vinyl, t-shirts en cd’s en maakt een praatje met iedereen. Hoewel een praatje; hij voert meer een uitgebreid gesprek, de rij blijft lang. En hij vertelt over zijn crowdfunding actie voor zijn nieuwe album en documentaire die over hem gemaakt gaat worden. Hiervoor noemt hij voor het gemak maar het e-mail adres van zijn vrouw in plaats van de website waar je kan doneren. Volgens zijn vrouw die naast hem staat zal hij als hij straks als laatste de zaal verlaten heeft en in bed neerploft meteen in een diepe slaap vallen. Maar wat wil je; deze aandoenlijke rocker gaf alles wat hij had.
22/04/2018 Permalink
Natuurlijk kunnen stoeltjes bij een optreden van een rocker. Hij is niet alleen ouder geworden. Ons lichaam is ook brozer geworden. 🙂 In de jaren was ik bij een optreden van de Schotse rockband Big Country in een all-seated theater. Ook dat moest kunnen.