In Alkmaar begon de victorie. De stad hield in 1573 als eerste stand tegen het beleg van de Spanjaarden tijdens de tachtigjarige oorlog. Alkmaar heeft hun poppodium dan ook toepasselijk Victorie genoemd. Deze zondagavond zijn daar The Brandos te gast.
Langzaam druppelt de zaal vol, handen worden geschud en er wordt gezellig bij gepraat. De zaal met een laag podium oogt een beetje als een huiselijke zitkuil en dat draagt bij aan de gemoedelijke sfeer. Van de in 1985 in New York opgerichte The Brandos is Dave Kincaid als founding father de constante factor. Kincaid heeft een gruizige en grommende stem die wel wat aan John Fogerty doet denken. Dit jaar bracht het Blue Rose label de hele back-catalogus van de band opnieuw uit, eerlijke grotestads-rock & roll met ballen. Vanavond spelen ze daarom een dwarsdoorsnede uit hun hele oeuvre en daar zijn de aanwezige fans maar wat blij mee. Het oudere echtpaar vooraan bij het podium staat innig verstrengeld enthousiast mee te zingen.
Kincaid heeft, zoals hij zelf zegt, het voorrecht gehad om ten zuiden van de grens, in Mexico City te wonen. Een geweldige ervaring, aldus Kincaid die zeker weet dat de huidige president in de Verenigde Staten heel anders zou regeren als hij die ervaring ook had gehad. Het laatste album van The Brandos is dan ook deels in het Spaans gezongen en is toepasselijk getiteld ‘Los Brandos’. ‘Señor Coyote’, een song over de smokkelaars, coyotes, die mensen over de grens helpen is gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Bijtend brengt Kincaid het treurige verhaal van de arme Midden-Amerikaan die zijn geluk probeert te beproeven in het rijke noorden. Het in het Spaans gezongen nummer is een hoogtepunt in het optreden en zo viert The Brandos een beetje een Spaanse victorie.
‘Love the Children’, dat Kincaid solo brengt draagt hij op aan zijn zes jaar oude zoon. “Misschien hebben jullie ook wel kinderen”, mijmert Kincaid, “of misschien zelfs kleinkinderen”. Als de band weer volledig op het podium staat pakt oud gediende Frank Giordano voor ‘Ridin’ the Redeye’ zijn mondharmonica erbij, wat resulteert in een werkelijk sublieme uitvoering van het nummer.
Voor de toegift trekt Kincaid zijn jasje uit en gaat er nog even lekker tegen aan. Vol gas en in een stevige gitaarsolo eindigt een bevlogen optreden. Natuurlijk staat Kincaid na afloop achter de merchandise tafel waar de bezoekers hem op het hart drukken volgend jaar terug te komen.
04/11/2018 Permalink
Jammer dat ze niet in Groningen zijn geweest ! Ik ben al jaren groot fan van de band !!