Na het fascinerende Plain Old American Mess van Oblio’s Arrow is hier alweer een heel bijzondere cd uit Colorado. And The Weary Eyes Reply (eigen beheer) is het debuut van Chris McGarry uit Denver. Ain’t it funny how the place that you are / ain’t llike the one you’re dreaming of / I was born restless in a midwestern town / but tonight I feel Brooklyn Bound, zingt hij in een liedje waarop hij banjo speelt, terwijl Aaron Keim hem op resonerende slidegitaar bijstaat. McGarry kwam ter wereld ergens aan de Mississippi en groeide op met kerkmuziek, folkballaden en oude country. Soberlovebird begint met een bijna overslaande stem, alsof de paniek hem in zijn greep heeft. Het is een liedje met een krachtig ritme, benadrukt door de stampende voet. Beetje als William Elliott Whitmore, maar McGarry heeft niet zo’n donkere stem. De muziek van de Appalachen is duidelijk een invloed, McGarry voert die stokoude tradities echter naar het nu. In dat opzicht valt hij te vergelijken met Ben Weaver. Een heel arsenaal aan (resonerende) snaarinstrumenten zet McGarry in en op Tear Me Down speelt hij ook nog trombone en trompet. Mede door de tuba van James Jacoby gaat het nummer naar vaudeville. De kleine accenten op elektrische gitaar zijn van Jeff Rady. De cd komt in een digipack met op een apart blad alle teksten. En die zijn de moeite waard, zoals in Backward Through My Veins: I’ve got nothing to lean on / nowhere to go / no holy rollers / to be my backbone / But the necessity escapes you / once you decide / there’s nothing you need / not already inside. Verkrijgbaar bij CD Baby.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post. TrackBack URL
Plaats een reactie