Het concert dat John Hiatt vorig jaar juli in De Oosterpoort gaf viel eerlijk gezegd een beetje tegen. Was het nou wel zo’n goed idee om Slow Turning in zijn geheel uit te voeren? In Groningen viel toch vooral op dat het bereik van Hiatt als zanger soms wat te wensen overliet. Dat pakte niet bij alle liedjes van dat album uit 1988 even goed uit. En steeds maar weer die slidegitaar van Sonny Landreth ging ook wat vervelen. Gelukkig was er ook een nieuw album. The Eclipse Sessions (New West Records/PIAS) behaalde de derde plaats in de jaarlijst van onze lezers. John Hiatt hoeven we dus nog niet af te schrijven. Nog lang niet. En aangezien Hiatt zijn weg wel weet te vinden naar de Nederlandse luisteraars is zo’n late recensie misschien nogal overbodig. Waarom dan toch nog een stukje? Plichtsbesef wellicht? Want zulke mooie muziek toegestuurd krijgen en er dan niets mee doen, dat is ook zowat. Wat valt er dan nog te vertellen over The Eclipse Sessions? Nou, bijvoorbeeld dat Hiatt heel goed weet wat zijn beperkingen zijn. Met die rasperige stem moet hij niet al teveel meer uithalen, dus schrijft hij liedjes over zijn hoedanigheid als veteraan. Liedjes over wat er in zijn hart is. Of juist niet (Nothing In My Heart). Op Over The Hill valt de jonge Yates McKendree op met gitaarspel alsof hij de betreurde Tony Joe White weer even tot leven roept. Wederom een topplaat van Hiatt, met liedjes over het leven en wat daarin zoal mis kan gaan. Want eerlijk is hij wel. John Hiatt is niets meer of minder dan een Poor Imitation Of God.
07/03/2019 Permalink
ik vind het veel meer een j.j. cale gitaartje…