We zijn wat laat met het introduceren van Paul Cauthen. Vorige week stond hij op het Sugar Mountain Festival in Amsterdam. Daarvoor was hij al eens in Nederland als voorprogramma van Cody Jinks. We ontvingen pas onlangs zijn debuut uit 2016 en een ep uit 2018 (zie bespreking in roundup). Een paar weken later viel zijn nieuwste in de brievenbus. En oei, oei, oei, wat viel Room 41 (Lightning Rod/PIAS) de eerste draaibeurt tegen. Dat worden slechts twee sterren, zo was het oordeel. Maar al na de tweede keer draaien moest dat verdict fors worden bijgesteld. Aanvankelijk viel vooral het gebruik van moderne opnametechnieken op. Met programmeren (vooral drums) en gebruik van synthesizers krijg je hier de handen niet op elkaar. Totdat blijkt dat daarmee een spookachtige atmosfeer wordt gecreëerd die niet loslaat. En dat is het geval op dit album waarop steeds wat nieuws te ontdekken valt. Het begint met Holy Ghost Fire en dat vuur blijft tien nummers lang smeulen. Het arrangement van Prayed For Rain wordt steeds grootser, maar Cauthen torent als een Johnny Cash boven alles uit. Hij laat zich niet zomaar aan de kant zetten. Toch is dat precies wat hem wel overkwam. Zijn vrouw verliet hem en zo vond hij zichzelf terug in kamer 41 van het Belmont Hotel in Dallas. Daar vertoefde hij twee jaar. Om niet ten onder te gaan aan zelfbeklag schreef hij liedjes. Can’t Be Alone zingt hij, terwijl een vrouwenkoortje er een whooo tegenaan legt. ‘I can be the man that makes you feel right’, probeert hij. En hij voelt het in zijn ruggengraat. Zijn machtige bariton doet dikwijls denken aan Elvis. Zeker op een liedje als Big Velvet, waarop hij het over de dag des oordeels heeft. Een goeie omschrijving van zijn stem trouwens. Verpakt in fluweel. Tsja, dat trekt aandacht en dan krijg je problemen met al die vrouwen die op je af komen. Wat te doen? Simpel! Cocaïne in de pokkel (Gronings voor lijf) en de dansvloer op: Cocaine Country Dancing. Ongelooflijk toch, hoe de laatste jaren de ene na de andere artiest (Sturgill Simpson, Garrett T. Capps) nieuwe wegen ontdekt waarlangs countrymuziek de toekomst tegemoet kan gaan. Cauthen laat enkele bandleden met computers stoeien, maar zijn mengsel van country, gospel en rhythm-and-blues, heeft aan de basis een kloppend hart. Een hart dat het te verduren heeft gehad. De kleinzoon van een dominee worstelt niet alleen met de liefde, hij worstelt met zijn demonen. Op Give ‘Em Peace is hij de outlaw die zich van niemand iets aantrekt. Freak (met saxofoon, Hammond en Wurlitzer) is funky als Le Freak van Chic, maar het late werk van iemand als Clarence Carter is een betere indicatie van het bijzondere geluid van deze wonderlijke plaat die jaren meekan. Dus dat slotakkoord Lay Me Down met de zinsstrofe ‘see you on the other side’ moet Cauthen nog maar even uitstellen. De namen van Johnny Cash en Elvis vielen al, dus die van Roy Orbison kan er ook nog wel bij. En wie op basis van deze recensie afhaakt wegens de genoemde moderniteiten, die moet toch nog even naar de baritongitaar luisteren op dit nummer. Wat een plaat!