The Blues Don’t Bother Me verklaart Matt Patershuk onmiddellijk op zijn nieuwe album If Wishes Were Horses (Black Hen Music). Maar hij speelt het wel, zo af en toe tenminste. Want de Canadees pin je niet zomaar vast op een stijl. Na die blues klinkt namelijk country op Ernest Tubb Had Fuzzy Slippers. Grappige titel over een ruzie die de Texas troubadour ooit had met de baas van de Grand Ole Opry. In Velvet Bulldozer voert Patershuk Albert King op. Die kon zijn gitaar laten zingen, zo horen we. Zelf heeft de singer-songwriter zich ook verzekerd van uitstekende begeleiders. Producer Steve Dawson is op allerlei snarenspul zeer aanwezig. Verder zijn er enkele cameo’s van oude rot Charlie McCoy op mondharmonica. Let’s Give This Bottle A Black Eye is honky tonk met een glanzende steelgitaar en zo lopen de nummers uiteen van cowboysongs naar walsjes naar met soul geïnjecteerde blues. Vier instrumentale intermezzo’s zijn vooral het terrein van Dawson. 
In 2017 bespraken we Same As I Ever Have Been (Black Hen Music) niet, maar de aantekeningen hebben we nog. Goed moment om daar nu alsnog even aandacht aan te schenken. Misschien nog iets mooier namelijk dat album. Ook toen gingen blueslicks over in een countrymelodie. In de notities bij dit album noteerden we de naam van Bo Ramsey. Niet omdat die meedeed, dat deed hij namelijk niet, maar omdat de praatzingende stijl van Patershuk daar meer dan eens aan deed denken. Ook de naam van Kris Kristofferson schreven we om die reden op. En bij Cheap Guitar noteerden we destijds dat het zich ophield ergens tussen Link Wray en Tony Joe White.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie