Ondanks zijn 31 jaar draait Ben Weaver alweer langer dan een decennium mee. In die tijd leverde hij zes albums af, waarvan Hollerin’ At A Woodpecker uit 2002 het stevigst in mijn geheugen gegrift staat. Het wil echter in overdrachtelijke zin nog maar niet zomeren voor de inwoner uit Minneapolis, Minnesota; een doorbraak laat eigenlijk te lang op zich wachten. Mirepoix & Smoke (Bloodshot/Bertus) is in die zin ook geen ambitieus album; Weaver klinkt bescheiden en ook gelaten in de negen songs met een evenzeer bescheiden duur van nog niet eens een half uur. Hij zit als het ware aan de keukentafel – putte inspiratie uit zijn parttime bezigheden als kok – en zingt min of meer voor zichzelf zijn liedjes, zichzelf afwisselend begeleidend op akoestische gitaar of banjo. Saaiheid ligt dan ook op de loer.
13/10/2010 Permalink
Grappig … ik vind zijn recente albums juist sterker dan die plaat uit 2002. De man is juist steeds meer zijn eigen weg gaan vinden, en laat dit horen ook. Ook deze Mirepoix & Smoke vind ik zeer de moeite waard. Een gedreven aantal nummers. Wel een kort album, dat klopt.