Altijd leuk die lijstjes, maar deze is toch ook wel moeilijk. In 20 jaar werd zoveel moois gemaakt dat het eigenlijk ondoenlijk was om te kiezen. De meest gedraaide? Mijn platenspeler en cd speler zijn geen Spotify die alles bijhoudt. (gelukkig maar!). De beste? De beste om een feestje bij te vieren, de beste om je verdriet bij weg te drinken, lastig. De favorieten? Ja, die zijn er natuurlijk wel. Hierbij mijn 10 favorieten, ze willen nog wel eens wisselen, maar dit is zoals het er nu voor staat.

1. Steve Earle – The Revolution Starts Now
Geweldige albums en prachtoptredens maken Steve Earle voor mij nummer één. Ik kies The Revolution Starts Now omdat op dit album alles samenkomt, de stevige rockers en fraaie ballads en zoals altijd met kritische teksten. Bovendien formeerde Steve ten tijde van dit album zijn streetteam. Ik werd lid en ging de straat op om flyers van zijn komende optreden op te hangen, de revolutie was begonnen 😉 (2004)

2. The Essex Green – The Long Goodbye
Dit album ademt de jaren zestig. Vrolijk maar ook gewoon erg goed. Tweemaal heb ik ze nu gezien en live al net zo goed en zeker zo vrolijk als op de plaat. (2003)

3. Barrence Whitfield and the Savages – Dig Thy Savage Soul
Barrence Whitfield en zijn Savages maken er altijd een feestje van. Op het podium als hij alle kanten opstuitert en ook op de plaat. Stil zitten is onmogelijk als dit album door de huiskamer schalt. (2013)

4. Jenny Lewis – The Voyager
Rilo Kiley was een toffe band die fijne albums heeft gemaakt, maar dit solo-album van Jenny Lewis is nog toffer. Jenny Lewis neemt je mee in een reis door haar wereld. Soms wat vreemd, soms grappig, maar altijd wonderschoon. (2014)

5. Jim Roll – Inhabiting The Ball
Jim Roll zag ik in de Maloe Melo, prachtoptreden. Helaas kwam hij nooit meer terug en werd het ook qua nieuwe muziek erg stil, al verscheen er in 2016 nog een album. Dit in 2002 kakelverse album bleef terugkomen in de cd speler. (2002)

6. The Avett Brothers -The Carpenter
Ook The Avett Brothers maken er live een feestje van. Dit album is voor mij een mooie samenvatting van hun kwaliteiten, ijzersterke songs, fraaie samenzang en sterk gemusiceerd. (2013)

7. Daniel Romano – Come Cry With Me
Op WXPN, een Amerikaans radiostation, draaide ze regelmatig ‘The Middle Child‘. Die stem greep me meteen. Wie is die Daniel Romano? Op dat moment een man met een snor in een geweldig cowboy pak die een prachtalbum had gemaakt. Een fijn optreden in Paradiso, zonder snor, maar nog wel met zijn witte hoed, overtuigde me compleet. Romano ging verder met zijn muzikale idioom ontdekken, maar dit album blijft voor mij zijn beste (o, nee mijn favoriet natuurlijk). (2013)

8. Josh Ritter – Hello Starling
Bij zijn optreden in Paradiso in 2004 ging bij één nummer het licht uit. Geen poespas voor Josh Ritter, hij laat zijn muziek spreken. Op de cover van dit album doet hij me altijd denken aan een middeleeuwse componist. Dit album voelt tijdloos. (2003)

9. Solomon Burke – Don’t Give Up On Me
Een oude soulheld, veel meer wist ik niet van Solomon Burke voordat dit album uitkwam. Ik kende een paar nummers voordat ik hem in een bomvol Paradiso zag. Op zijn troon zong hij ons toe en aan de dames deelde hij rozen uit. Dit album staat vol met songs die muzikale helden als Tom Waits en Bob Dylan voor hem schreven. Samen met producer Joe Henry zette Burke deze helemaal naar zijn hand. (2002)

10. JW Roy – Kitchen Table Blues
In het vondelpark zag ik JW Roy voor het eerst, goudeerlijke en enthousiaste artiest. Dit album is denk het album wat ik het meest draaide, maar helemaal zeker weet ik dat dus niet. Maar zonder aarzelen een plek in mijn favorieten. (2004)