Palomino (RCA) is Miranda Lambert’s achtste album en wijkt niet zo enorm veel af van het voorgaande werk, met uitzondering van het vorig jaar verschenen lofi-album The Marfa Tapes. Drie songs van dat album verschijnen nu in een aangeklede versie op Palomino: Waxhachie, In His Arms en het heerlijk stompende Geraldine. In interviews geeft Miranda Lambert aan dat ze het (net als zovelen overigens) moeilijk heeft gehad de afgelopen twee jaar. Ze realiseerde zich dat een van de leukste dingen in het leven reizen en meer in het bijzonder het optreden in honkytonks is. En dat zat er nu even niet in. Niet naar Billy Bobs in Texas, niet rusteloos wel zien waar je de volgende morgen wakker wordt. Nu is dat voorbij (Acting Up). Er zit ook een andere kant aan, hoor je in Tourist. Je weet niet waar je thuis bent. Verder een cover van Mick Jagger: het rockende Wandering Spirits waarin een schitterende bijrol voor de begeesterde achtergrondzang van The McCrary Sisters. In Music City Queen zijn het dan weer The B 52’s (!) die die vocaal commentaar leveren op Lambert. De lekkerste song is Strange, een heartlandrocker waarin Lambert zingt: Coyotes on my left and wolves on my right en Time’s like these make me feel strange (jaja). Iedereen heeft een mening en ondertussen is er geen reet te beleven. Al met al is Palomino als een heerlijk avondje uit. Het geeft je een hoop plezier maar je leven verandert er niet wezenlijk (als je je er de volgende ochtend al iets van kunt herinneren). Aan de andere kant, met een doos van dit soort gevarieerde countrypop-albums kom je ook het jaar wel door.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie