Het leven in Amerika is goed … zolang je credit card het doet. Aldus Michael Johnathon op America. Dat is een liedje zoals Eric Andersen ze ook veel heeft gemaakt. Medemenselijkheid als motto met daaraan verbonden een politieke lading. Afterburn – Folk At Arena Level (PoetMan Records) is bovendien een geslaagde poging om de albumtitel waar te maken. Want grootser dan The Dream kan bijna niet. Violen en een big drum sound, zangeres erbij – bijna een rockopera. Op Assassins InThe Kingdom klinkt Johnathon als een Engelse folktroubadour. Een mondharmonica. Een Franse hoorn. Maar bovenal is het de stem van de zanger die de aandacht opeist en echt niet alleen om de tekst. De bevolking bestormt regeringsgebouwen in een poging om oude politieke ideologieën omver te werpen. Muzikaal voert hij je mee terug naar de jaren 60, maar net zo makkelijk doolt hij rond in het hier en nu, zoals wel blijkt op liedjes als Cyber Bubba (met de vorig jaar overleden J.D. Crowe op banjo) en Techno-Folk (met een volledig symfonie-orkest). Zoals gezegd, folk voor de arena. Op The World We Made en Benediction doet de stem van de Amerikaanse singer-songwriter sterk denken aan Terry Lee Hale. Cars is een liedje over auto’s, vooral omdat niemand daar tegenwoordig nog over zingt. Het hoeft dus niet alleen maar serieus.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie