Chelsea Crowell kwam met het idee om de hoes van The Chicago Sessions (New West Records/V2 Benelux) dezelfde lay-out te geven als Ain’t Living Long Like This, waarmee haar vader Rodney Crowell in 1978 debuteerde. De veteraan vond het een goed idee, vooral omdat de samenwerking met Jeff Tweedy (Wilco) zo ontspannen was geweest. Het herinnerde hem aan zijn begintijd. ,,It’s just me and the band in a room together, loose and live and having fun’’, aldus Crowell (gitaren, zang). Die relaxte sfeer is een van de sterke punten van dit album. Op uitnodiging van Tweedy tot stand gekomen in Chicago. Met Tweedy (gitaren, banjo, zang), diens zoon Spencer Tweedy (drums, zang) en John Perrine (drums), die eveneens uit Chicago komt. Crowell bracht Jedd Hughes (gitren), Catherine Marx (piano) en Zachariah Hickman (bas) mee. Een saloonpiano op opener Lucky, de drums en gitaar die je naar een bayou in Louisiana trekken op Somebody Loves You. Het duet met Sarah Buxton op Loving You Is The Only Way To Fly, dat ronduit prachtig is. Dit draagt alle sporen van losjes ontstaan samenspel, bijeengehouden door vakmanschap. Crowell heeft toch wel een opmerkelijke loopbaan. Voor zijn debuutplaat verscheen maakte hij deel uit van de Hot Band van Emmylou Harris en hing hij rond met Townes Van Zandt, Guy Clark en al die anderen, zoals ook te zien is op de documentaire Heartworn Highways. Hij trouwde met Rosanne Cash, voor wie hij ook de rol van producer vervulde; hij schreef countryhits voor anderen en scoorde zelf ook, waarna hij bleef imponeren met fraaie albums met americana. Ook nu weer met deze frisse samenwerking; de al jaren in Nashville wonende Texaan was blij dat hij de rol van producer aan iemand anders kon laten. Het werkte bevrijdend voor hem. Naast nieuwe nummers doet hij voor het eerst You’re Supposed To Be Feeling Good, dat Emmylou Harris in 1977 op Luxury Liner zette. Zijn uitvoering van No Place To Fall van Townes Van Zandt is ook dik in orde. Rest nog één vraag: zou het niet aardig zijn als Chelsea Crowell ook weer eens een plaat zou maken?
08/07/2023 Permalink
Mooie recensie. Rodney Crowell is nooit echt hip in Nederland geweest, wellicht door zijn country mainstream verleden. Fijn dat hij nu ook in ons land erkenning krijgt. Vanaf 2001 “The Houston KId” heeft hij een prachtige reeks Americana albums gemaakt maar dat schrijft John ook al. Hopelijk gaan meer Nederlanders naar dit album en zijn oude werk luisteren.
19/08/2023 Permalink
wat meer echte inhoudelijke informatie over de muziek op deze cd zou niet misstaan.