Owen Temple is een artiest die wat te vertellen heeft. Sociaal betrokken, verbolgen over misstanden in de samenleving, bezorgd over de toekomst van onze planeet. Urgente thema’s dus. Vreemd dan, dat zijn vorige album Stories They Tell alweer tien jaar oud is. Niet dat hij stilgezeten heeft; Temple schreef liedjes voor en met onder anderen Band of Heathens, The Trisha’s, Adam Carroll, Walt Wilkins en Jamie Lin Wilson. De laatste twee zijn ook betrokken bij Temple’s nieuwe album Rings On A Tree (eigen beheer). Een conceptplaat met als centraal thema de verbondenheid met je familie en je voorouders – hoe je via hen geworteld bent in de tijd van nu en wat je plek zal zijn in de wereld van straks. De muziek van Temple verraadt duidelijk wie zijn muzikale voorvaders zijn: Guy Clark, Townes van Zandt, Robert Earl Keen en James McMurtry. Owen Temple kan gerust een stukje zingen, de productie van Gordy Quist is om door een ringetje te halen. De eerste zes nummers lijkt het album dan ook onmiskenbaar op weg naar vier, misschien wel vijf sterren. Maar dan. Can’t stop won’t stop. Zo’n plat, voorspelbaar uptempo rocknummertje, honderd procent cliché, met van die korte regeltjes en tussendoor steeds zo’n opgewekt gitaarriffje, en dat ook nog ruim zeven minuten lang. Meteen daarna nog zoiets: Virgina and Hazel, een oubollig, westernswingachtig deuntje uit de oude doos. Even later: Are we there yet, ook weer niks bijzonders. Daar gaan de vijf sterren. Gelukkig herstelt Temple zich prima tijdens de rest van het album, met onder meer het fraaie titelnummer: ‘How I’ve grown, who I’ve come to be / These lessons learned, my history / Reads like the rings on a tree’, waarmee hij in een paar regels de thematiek van zijn album samenvat. Toch jammer: Rings On A Tree duurt bijna een uur. Niemand had die drie missers gemist.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie