Moeder Aarde verheft haar stem. Kijk om je heen en zie dat de natuur de moeite waard is om te behouden. Jaime Wyatt wil er wel voor strijden. Dat doet ze met een statement: World Worth Keeping. Het is een krachtig en prachtig begin van Feel Good (New West Records / V2 Benelux), een heldere stroom water die bergafwaarts kronkelt. Waar je van kunt drinken. Waar je in kunt duiken. Gebracht als een verkwikkend bad vol countrysoul. Je voelt je er goed bij en vervolgt je pad met hernieuwde energie. Wyatt heeft nogal wat problemen overwonnen. Detentie. Drugsgebruik. Nu wil ze stoppen met zichzelf te pijnigen. Niet meer liegen. Ze wil zich goed voelen. En als een bonus zorgt ze ervoor dat haar publiek zich ook goed voelt. Want wat weer een schitterend album!
Wyatt gaat Back To The Country, zestien maanden vastzitten was meer dan genoeg. Ze vraagt vergiffenis. Nu is het tijd om op een pony rond te rijden door het landschap. Funky gitaarspel begeleidt haar. En dan een wilde gitaarsolo. Een piano. Een terugkeer naar het rurale landschap middels knetterende soul. Op Love Is A Place wordt ze bevrijd van haar pijn door een andere vrouw. De liefde, die plek had ze nog niet ontdekt. Lust wel, maar liefde is meer. Het is ook geborgenheid. Wederom (country)soul van het soort dat niet alleen teruggrijpt naar Bobbie Gentry en Dusty Springfield, maar waar ook fans van Amy Winehouse wat mee kunnen. Staat Wyatt eigenlijk in de Top 2000? Nee? Waarom niet? Ach ja, onbelangrijk. Maar, uh, ze verdient wel een plekje in de jaarlijst (en dus even deze reminder dat inzenden via deze link kan tot en met 24 december).
Natuurlijk heeft ze naast alle positieve vibraties nog steeds oog voor zaken die niet goed gaan. Fugitive gaat over wapengeweld en op afsluiter Moonlighter moet ze moeite doen om de zonnige zijde te blijven zien. Om drie uur ’s nachts wordt ze wakker in een hotel in regenachtig Belfast waar boze buren op de muur bonken omdat ze de tv nog heeft aanstaan en ook nog eens veel te hard. Wyatt nam Feel Good op in Austin onder de bezielende leiding van producer Adrian Quesada van Black Pumas. Geweldig dat ze het lef had om zijn groove te volgen.
13/12/2023 Permalink
Haar vorige plaat, Neon Cross, stond in mijn jaarlijst. Deze moet ik nog een aantal draaibeurten geven.
13/12/2023 Permalink
Op nummer 1 in mijn jaarlijstje.
13/12/2023 Permalink
Geweldige plaat. Stelt geen moment teleur. Gaat ook bij mij hoog eindigen in mijn jaarlijstjes. Er is wel veel concurrentie.
14/12/2023 Permalink
Inderdaad hoog op de jaarlijst, Bobby Gentry van deze jaren
14/12/2023 Permalink
Een hele mooi tip. Lekkere muziek. Doet me denken aan de countrysoul van Yola en Lady Wray. Die albums heb ik toen gekocht, dat gaat ook gebeuren met deze fijne Feel Good. Net op tijd om in mijn eindlijst kunnen opnemen.
15/12/2023 Permalink
Hier begrijp ik nu niks van. Best een aardige plaat, maar niet meer dan dat. Leuk gezongen, niet bijzonder en dat geldt ook voor de liedjes.
16/12/2023 Permalink
Helemaal mee eens, Maarten. Een aardig album, maar niet meer dan dat. Springt er , wat mij betreft, in geen enkel opzicht bovenuit.
15/01/2024 Permalink
Geweldig album.