Ja, Daniel Martin Moore. Een apart geval. Moore is zo’n onnadrukkelijke singer-songwriter dat hij de marges van het genre niet lijkt te kunnen ontsnappen, terwijl zijn cd’s nota bene verschijnen op Sub Pop (De Konkurrent). Moore’s debuut uit 2008, Stray Age, kon nagenoeg nergens op aandacht rekenen, datzelfde lot lijkt In The Cool Of The Day ook beschoren. Ik moet dan ook erkennen dat mijn enthousiasme pieken en dalen kent. De jonge troubadour uit Cincinatti, Ohio is naar mijn smaak net even te sereen en devoot – god sprak tot Moore via de resonerende snaren van een oude concertpiano en zei dat het goed was. Dat sfeertje komt net even te vaak om de hoek kijken op In The Cool Of The Day; het leidt te vaak tot countryfolk zonder ballen en lafhartige cocktailjazz. Fraai daarentegen zijn warmbloedige, akoestische liedjes als O My Soul, Set Things Aright en de naakte pianoballad In The Cool Of The Day. Na ampel wikken en wegen slaat de balans niettemin in negatieve zin door, al blijft Moore iemand om in de gaten te houden.
03/02/2011 Permalink
Stray Age vond ik een erg leuke cd, maar deze, waar ik me op verheugd had, viel me inderdaad erg tegen. Je hebt het uitstekend verwoord. Beetje zielloos.