“Toen ik deze nummers aan het schrijven was, kwam ik steeds terug bij het beeld van iemand die bij een auto-ongeluk op de rem trapt en het idee van een emotionele whiplash. Die stroom van stress en adrenaline leek op wat ik meemaakte toen ik mijn adolescentie emotioneel verteerde – bijna alsof ik tussen de ene grote levensverandering en de andere heen en weer werd geslingerd.” Het zal met Jobi Riccio’s coming out als lesbienne te maken hebben, iets waar in Morrison, Colorado, waar ze opgroeide, waarschijnlijk niet meteen met applaus kennis van werd genomen. Ze heeft al die verwarrende ervaringen verwerkt in haar fraaie debuutalbum Whiplash (Yep Roc Records), waarop ze alle uithoeken van de alternatieve country verkent, inclusief de traditionele country zelf (op Relief) en aan het eind van het album een stemmig walsje voor de late avond (One Last Time). De totstandkoming van het album, ten tijde van de pandemie, is opmerkelijk: Riccio nam aanvankelijk alleen zang en gitaar op en stuurde die opnames naar allerlei musici in New York, Nashville, Texas, Californië en Colorado. Zo werden van alle kanten strijk- en blaasinstrumenten, keyboards en percussie toegevoegd, waardoor het album qua stijl en genre een speels, kaleidoscopisch karakter krijgt. Het dan op de loer liggende gevaar van versnippering en los zand wordt getackeld door Riccio’s opvallend zuivere en stemvaste manier van zingen, die alles mooi bij elkaar houdt. Ook thematisch is Whiplash een organisch geheel: de liedjes van Riccio gáán ergens over – vaak over haar eigen zieleroerselen, zonder dat het pathetisch wordt. Een veelbelovend debuut, waarop Sweet (hieronder) eigenlijk nog het meest stevige nummer is.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie