Tussen de avantgardistische ketelmuziek van Tom Waits, de bluespunk van Nick Cave en de aanstormende gitaarlichting van R.E.M., Hüsker Dü en The Replacements, is daar in 1985 opeens Chris Isaak. Diens debuut Silvertone is een anachronisme; een schaamteloos retroproduct dat onverbloemd knipoogt naar de jaren vijftig van rockabilly, vetkuiven en sleeën met staartvinnen, maar o, wat is dit een heerlijke plaat. Chris Joseph Isaak groeit op in Stockton, Californië, een gemoedelijk dorpje dat regelmatig figureert in Hollywood-movies. Zijn idolen zijn Elvis Presley, Buddy Holly, Roy Orbison en ook John Fogerty, al realiseert Isaak zich dat vooral als hij eind jaren zeventig in Japan studeert: zijn helden worden daar namelijk aanbeden. Van studeren komt niet veel, Isaak houdt zich vooral bezig met zingen in karaoke-bars en met boksen – aan dat laatste dankt hij zijn boksersneus. Terug in Amerika vestigt hij zich in San Francisco, schrijft zijn eigen liedjes en gaat dan op zoek naar een begeleidingsband. Als vaste gitarist vindt hij James Calvin Wilsey en komt hij in contact met producer Eric Jacobson. Die helpt hem aan een contract met Warner Bros., al draagt niemand minder dan John Fogerty ook bij door strategisch te roepen dat Isaak een groot talent is. Silvertone – vernoemd naar een gitaarmodel – wordt in San Francisco opgenomen met op drums Prairie Prince van The Tubes, Santana-gitarist Chris Solberg op bas, Isaaks sidekick Wilsey op vlammende, twangende gitaar en een incidentele bijdrage van saxofonist Pee Wee Ellis. In zijn naar het rockabilly-verleden hengelende liedjes klinkt Isaak bijzonder overtuigend, mede omdat hij zijn kunstige jatwerk lardeert met glinsterende pop en blue-eyed soul. Ultra catchy en gezegend met karrenvrachten hitpotentie zijn dan ook hartverwarmende liedjes als ”Talk To Me’, ‘Back On Your Side’, ‘The Lonely Ones’ en ‘Pretty Girls Don’t Cry’. Duister twangend aan de andere kant is ‘Voodoo’ en stompend ‘Gone Ridin”, terwijl Isaak in het filmische en dramatische ‘Funeral In The Rain’ gelijk een Orbison-ballad mistroostig en droef klinkt. De romantische ziel van Isaak – verpakt in playboy-looks en voorzien van een dromerige blik – drukt een stevige stempel op Silvertone, dat niettemin overdadig melodrama moeiteloos weet te omzeilen. Balancerend op een geslaagde mix van coolness, retro-chic en ijzersterke liedjes, is Silvertone een van de verfrissendste en verrassendste platen van 1985, onderschreven door de telex die vanuit Amerika naar Europa wordt gestuurd: Silvertone is John Fogerty’s favorite album of the year. Waarvan akte.
Dancin’ / Talk To Me / Livin’ For Your Lover / Back On Your Side / Voodoo / Funeral In The Rain / The Lonely Ones / Unhappiness / Tears / Gone Ridin’ / Pretty Girls Don’t Cry / Western Stars
07/02/2011 Permalink
Gelijk naar zolder gerend en dit meesterwerk opgezet, Let the Good Times Role!!
11/02/2011 Permalink
Heerlijke plaat & de tijdgeest is in het stuk uitstekend gevangen!
11/02/2011 Permalink
omdat er nergens een algemene plek is om zaken voor te stellen doe ik het maar even hier (had overal gekund): waarom nog geen aandacht op deze site voor het fabuleuze rootsrockpunk album van Social Distortion en waarom nog niets gelezen over de nieuwe Cowboy Junkies?
Ontopic: Chris was live beter dan op de plaat (heb hem een doorweekt Pinkpop plat zien spelen), live had zijn muziek meer dynamiek (een euvel dat in die jaren bij veel artiesten voorkwam: platte productie).
11/02/2011 Permalink
@ David: Chris was live helemaal niet beter dan op de plaat. Chris was live uitstekend, maar dat was hij ook op zijn albums. Geen sprake van een ‘platte productie’.
11/02/2011 Permalink
@Wiebren: smaken verschillen. Ik heb de eerst twee platen van Chris, maar vindt de productie typisch jaren 80, weinig dynamiek en ‘plat’ (leek in de jaren 80 bij vele bands wel trendy). Toen ik hem live zag was ik overdonderd door de dynamiek die daar vanaf straalde. Ik vind (en vond) hem live veel beter, ook minder klinken als de Big O. Maar over smaak valt niet te twisten… (wel leuk te discussieren natuurlijk 🙂 )
17/02/2011 Permalink
In 1987 Chris in Paradiso gezien, optreden met de nodige humor. Maar niks ‘platte produktie’ op de plaat. En vooral de eerste plaat is geweldig.