Het zijn waanzinnige cijfers die Zach Bryan kan overleggen. Vijf albums (waarvan één live) in vijf jaar en nog een trits singles en ep’s, uitverkochte tournees, een nummer 1-hit (duet met Kacey Musgraves). Er lijkt geen eind aan te komen. Je zou zeggen dat er zo langzamerhand een Zach Bryan-moeheid zou optreden die een rustperiode zou rechtvaardigen. Maar nee, The Great American Bar Scene (Warner) is alweer het volgende album van de ex-marineman. En net als de ongetitelde voorganger en de driedubbelaar American Heartbreak is het weer een bomvolle plaat geworden: 18 nummers en een voorgedragen gedicht in net iets meer dan een uur. En ik moet bekennen: een lichte vorm van die Zach Bryan-moeheid ligt bij mij op de loer. Als dit Great American Bar Scene het debuut van Bryangeweest was, zou ik volledig overdonderd zijn geweest. Nu: prima plaat met een paar fantastische nummers en verder oké-materiaal (hoewel weer zo’n gedeclameerd gedicht te veel van het goede is). Maar dju, een nummer met Bruce Springsteen (Sandpaper), met John Moreland (Memphis: The Blues) en één met John Mayer (het heerlijke met blueslicks versierde Better Days), dat is allemaal wel heerlijk, hoor. Zo ook het nummer Purple Gas, met het aanstormende talent Noeline Hofmann. Prachtig is ook Towers waarin een kerkkoor een gospelrandje toevoegt. En wat te denken van het donkere Oak Island? Prachtig hoe trompet en elektrische gitaar naar een hoogtepunt voeren. Het ontroerende Pink Skies over de begrafenis van een ouder, American Nights, dat ongetwijfeld tot een livefavoriet zal uitgroeien. Allemaal klasse, ik ben toch gewoon weer om: toch een prachtplaat.
07/07/2024 Permalink
Toch weer om… Toch weer afgehaakt alhier. De man mag wel iets meer doen met zijn talent/stem dan dit soort eenzijdige liedjes de ether in gooien.