Jongen, doe nou wat rustig, zou je Billy Strings op het hart willen drukken. Eerder dit jaar nog een live-cd van anderhalf uur, nu alweer een studioplaat van 75 minuten met twintig nummers. Strings is een virtuoos op de bluegrasssnaren, dat staat buiten kijf. Maar met Highway Prayers (Reprise Records) overstrekt hij zich. Zeker, er staan zat fraaie liedjes in de traditionele frontporch-stijl op: Leaning On A Travelin’ Song, In The Clear, Cabin Song, Gone A Long Time en Don’t Be Calling Me (At 4AM), misschien wel het prijsnummer. Maar Guild The Lily is een soort slappe, overtijdse countryrock. Seven Weeks In County blijft steken in het bekende paardje-in-galop-idioom. Op Stratosphere Blues/I Believe In You begeeft Strings zich in de richting van de psychedelica, een regio waar hij beter weg kan blijven. Het instrumentale Malfunction Junction is een niet onverdienstelijke poging bluegrass te mengen met southern rock. Catch And Release is zo’n vervelende talking blues (samen met uitgebreid gelul op live-opnames en het voordragen van gedichten de top drie in albumirritaties). En It Ain’t Before wordt ontsierd door een flauwe mondharp in het begin. Het album komt dan weer op gang met het gevoelige Alice en de mooie instrumental Seney Stretch. Uiteindelijk belanden we via The Beginning Of The End (werd tijd) bij Richard Petty, een meerstemmig gezongen ballade in gospelstijl – altijd wat obligaat. Billy Strings is extreem getalenteerd, maar wat meer doseren zou geen kwaad kunnen. Waar bijkomt dat zijn stem nou eenmaal niet interessant genoeg is om vijf kwartier lang te blijven boeien.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie