Nou nou, poeh poeh, Ryan Adams heeft dit jaar een zesde album uitgebracht. Na de 5 albums op nieuwjaarsdag is het nu de beurt aan Blackhole (Paxam). Dat is een album dat naar verluid al jaren op de plank lag. De eerste opnames zouden al dateren van 2006 en het schijnt dat Adams er daarna nog vier jaar aan gewerkt heeft. De echte volgers van Adams zullen wel al een paar nummers herkennen die Adams ofwel live al gespeeld heeft (Catherine) ofwel via YouTube al gedeeld heeft (bv. Likening Love To War). Is het het wachten waard geweest? Misschien een beetje. Eigenlijk: nee. Het is een plaat geworden waarop Adams voornamelijk zijn innerlijke Smiths loslaat. En dat heeft hij al zo vaak gedaan. Werkelijk niets nieuws onder de zon. De klaaglijke zang, de rinkelende gitaren etc. Pas in het vijfde nummer, Starfire, pakt Adams een andere rol; die van zichzelf anno Rock ‘n’ Roll (uit 2003). Dat bevalt veel beter. Ook Just You Wait en For The Sun zijn okay, maar het eerder genoemde Catherine is weer Morrissey/Marr. Het afsluitende When I Smile heeft een reggae-tik, en is daardoor wel aardig. Maar over het geheel bezien is BlackHole een album met weinig opzienbarende melodieën. Een tegenvaller derhalve.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie