Ruim zes jaar na Skywriting komen The Yearlings met een nieuw album, hun vierde, After All The Party Years (Lonely Sounds/Sonic Rendezvous). 6 jaar wachten, maar dan heb je ook wat. 10 songs in 40 minuten. Het Utrechtse kwintet knalt er gelijk in met Medicine Ball, een song geschreven naar aanleiding van de de overwinning van Joe Biden in 2020: “What a night, what a night/ they will be gone/ Can’t believe the winner really won”. Maar ja, kan die opluchting lang duren? Nee dus, inmiddels is Trump terug en hebben we in Nederland ook een kabinet dat niks klaarspeelt. Lastig om je daartoe te verhouden. Zware gitaren geven lucht aan dat gevoel. The Yearlings zijn op dit album iets meer richting gitaarpop geschoven. Ietsje minder roots dan op de voorgangers. Het levert fijne rock op met rinkelende danwel gruizige gitaren, waar nog wat restjes altcountry doorheen geweven zijn. Een pedal steel, een mandoline. Wat sowieso gebleven is, zijn de mooie koortjes op zijn tijd van gitaristen Olaf Koeneman en Niels Goudswaard. Luister maar eens naar Live With Laughter, bijna Beach Boys-achtig, terwijl het gitaarspel REM in herinnering roept. Dat laatste gebeurt ook in That’s Where We Are. Het zijn sowieso heerlijke nummers die zich bij meerdere speelbeurten tussen de oren metselen. En zo zijn The Yearlings uitgegroeid tot precies dat wat de Nederlandse rootsscene nodig heeft: een volwassen band die het rootsy tegenwicht biedt aan die andere Nederlandse klassegitaarbands zoals Johan en Daryll-Ann.
Binnenkort beginnen the Yearlings, met inmiddels een zesde lid -gitarist Martijn Vink- aan een trits optredens door Nederland (zie website).
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie