John Hiatt is al jaren een grote meneer in de americana. Vooral in Nederland mag hij rekenen op belangstelling van een vaste schare fans. Eigenlijk al sinds zijn klassieke plaat Bring The Family (1987) die hij opnam met Ry Cooder, Jim Keltner en Nick Lowe (heb je hem weer!). Niet al zijn platen zijn even sterk, maar de laatste jaren levert hij met niet al te grote tussenpozen keer op keer vakwerk. Dirty Jeans & Mudslide Hymns (New West/Sonic Rendezvous) is weer een ijzersterk album waarop hij op de inmiddels zo vertrouwde wijze country, rock en blues zo fraai bijeen weet te brengen. De kracht schuilt hem daarbij in de vanzelfsprekendheid waarop hij dat doet, soepeltjes, de scheidslijnen tussen de genres lijken geheel weg te vallen. Ligt hem naast de uitstekende begeleiders die samen de nummers kleur geven vooral toch ook aan de pen van Hiatt. Zijn liedjes gaan ergens over zonder moeilijke woorden te gebruiken. Welbeschouwd zijn sommige teksten zelfs tamelijk gewoontjes. Maar ze bevatten ook altijd een paar woorden die blijven hangen, een goed refrein of in ieder geval een lekker zinnetje. Dat is de kracht van goede popmuziek. Zelfs de wat rustiger rootsliedjes bevatten altijd catchy elementen die ze boven de middelmaat uittillen.
18/09/2011 Permalink
Heerlijke cd, John is eindelijk weer terug, het was inderdaad de laatste jaren een beetje sappelen in de marge, voor mij had hij er nog een ster bij mogen krijgen, maar dat is persoonlijk, het gaat om de muziek, ik kan geen slecht nummer ontdekken op deze cd.
18/09/2011 Permalink
Dit is mijn eerste Hiatt aankoop sinds Crossing Muddy Waters. Tussenliggende albums konden mij onvoldoende overtuigen.
20/09/2011 Permalink
Ik kan zeker wel een slecht nummer ontdekken. Detroit Made is een behoorlijke misser. Kan ook niet begrijpen wat dat hierop doet, maar misschien neemt hij juist bewust even gas terug om de 2 volgende nummers nog mooier uit te laten komen. Doet me enigszins denken aan Hard Bargain van Emmylou Harris (over de oudjes doen het nog best gesproken). Op dat album komt ze ook ineens met het ietwat lullige Big Black Dog, ook zo’n niemendalletje waarna het hoge niveau weer moeiteloos wordt opgepikt. Hetzelfde zie ik hier. Nou dat heeft zeker effect, want Hold on for your love en Train to Birmingham zijn gruwelijk mooi. Op vrijwel alle andere Hiatt albums staan vaak net iets te veel “Detroit Mades” waardoor zijn albums vaak een net-niet-gevoel geven. Nu overheerst de pure klasse. En 4 of 5 sterren. Jongens is dat zo belangrijk? Schaf die sterren maar af, want vaak wint de discussie over een sterretje meer of minder het van de discussie over de schoonheid van een plaat.
20/09/2011 Permalink
Misschien ligt het aan mij, maar ik ben nogal een sucker voor een shuffle, dus Detroit Made vind ik een heerlijk nummer.
20/09/2011 Permalink
Volgens mij is iedereen het erover eens dat dit een heerlijke Hiatt plaat is. Wat mij betreft ook een stukje beter dan zijn laatste albums.
23/09/2011 Permalink
Geweldige cd en zowel de hele cd als geheel en de hoogtepunten van de cd zijn naar mijn idee het beste van hem sinds jaren. Ik las ergens dattie een andere producer voor dit album had gevraagd en ik merk wel degelijk verschil in geluid, naar mijn mening veel gevarieerder. Sommige nummers hebben een geweldig warm geluid (denk aan het prachtige ‘Til I Get My Lovin’ Back) en andere nummers hebben weer dat goeie rauwe rockkantje. En Detroit Made vind ik juist weer goed voor een wat luchtiger moment op de cd. Topalbum!