Het wordt zo langzamerhand wel een beetje een formule: bejaarde singer-songwriter-grootheid laat zich produceren door autoriteit uit een ander metier. Natuurlijk was American Recordings van Johnny Cash in een productie van Def Jam-baas Rick Rubin in 1994 een regelrechte sensatie, maar nu – 15 jaar later – heb ik het wel gehad. Althans, die ervaring heb ik bij beluistering van Kris Kristoffersons Closer To The Bone (New West/Sonic Rendezvous), in een productie van funketeer Don Was. Kristofferson – een held, beslist – is inmiddels zo op leeftijd dat-ie gewoon niet meer kan zingen. Natuurlijk hoor je door alles heen het icoon Kristofferson en gaan de gedachten uit naar al het moois wat de man heeft gewrocht, maar het kraakt en piept zo amechtig dat ik het gevoel krijg dat we Kristoffersson maar beter met pensioen moeten laten gaan. Aan This Old Road heb ik drie jaar geleden nog wel plezier gehad, maar dat kan ik helaas niet van Closer To The Bone zeggen; de 73-jarige Texaan werkt zich op monotone wijze door zijn elf nieuwe liedjes heen en is mij onderweg kwijtgeraakt.
16/10/2009 Permalink
Wat leuk toch die verschillen in smaak!
Een andere mening staat op: bybenny.blogspot.com
16/10/2009 Permalink
Nu maar hopen dat Kristofferson de schok die gepaard gaat met het kwijtraken van jou onderweg nog te boven komt op zijn oude dag…
22/10/2009 Permalink
Een compilatie van het beste van New West in 2009, waaronder Kris Kristofferson, is te downloaden via de website van New West: http://www.newwestrecords.com/our-best-2009/download-via-email