Home Sweet Home (eigen beheer) blijkt niet ergens in een van de zuidelijke staten van Amerika te zijn, wat je uit het tafereel op de hoesfoto zou kunnen opmaken. Ook niet in Oklahoma trouwens, waar de muziekscene zichzelf omschrijft als red dirt music. Tsja, die bosjes van die foto kun je natuurlijk overal aantreffen. Maar om daar een bankstel in te zetten, dat zie je toch vooral in Amerika. Meestal gaat het dan om schimmelende exemplaren met kapotte veren en gaten in de stof, maar The Red Dirt Skinners zitten op een bankje dat er nog best wezen mag. Ze komen uit Engeland. Het echtpaar Rob en Sarah Skinner werd door iemand op de muziek van David Rawlings gewezen en dat bepaalde hun koers. Eerder maakten ze trouwens albums onder de naam Something Blue. Home Sweet Home begint met een kraaiende haan die gezelschap krijgt van fiddle en klarinet. De samenzang van de Skinners op Painted On Smile neigt nog een beetje naar westcoast in de sixties, maar Disgrace is vervolgens goedkope nachtclubjazz met saxofoon. Mr. Jones wordt gekenmerkt door vervelend funky basgepluk en valse oosterse mystiek. De zang van Sarah is ook behoorlijk vals trouwens. Lay Me Down is een slaapverwekkend liefdesliedje, waarna het luiden van een klok in combinatie met mondharmonica op Black And White plots aandoet als een soundtrack van Ennio Morricone. Die opleving duurt kort, want die sfeer wordt teniet gedaan door een mechanische beat.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post. TrackBack URL
Plaats een reactie