De Amerikaanse singer-songwriter Sean Rowe treedt veelvuldig op in luidruchtige bars en soms zwerft hij maanden door de wouden van de staat New York op zoek naar inspiratie. Met zijn machtige bariton houdt hij er de wilde beesten op veilige afstand. Dronken bezoekers bij zijn optredens overstemt hij met gemak. Hij hoeft zijn mond maar open te doen of Tom Waits vlucht een donkere steeg in en verstopt zich achter de vuilnisbakken. Zijn stem is donker als een ondoordringbaar bos. Op het meesterlijke The Salesman And The Shark (Anti-/Konkurrent) zorgen zoete damesstemmen (Isobel Campbell, Inara George) soms voor een spannend contrast in een omgeving van stemmige violen, gejaagde percussie, surfgitaar of een Casiotone. Op het Waitsiaanse Joe’s Cult wordt een oude analoge Farfisa-synthesizer ingezet alsmede een bulbul tarang, een snaarinstrument uit India. Binnenkort te aanschouwen op enkele podia. Zie de agenda.
In 2009 gaven we Magic (nu ook verkrijgbaar bij Anti-) ook al vijf sterren en schreven we het volgende: Pure magie vanaf de eerste tonen. En als dan die stem invalt, weet je het zeker. Dit is bijzonder. Misschien niet heel erg rootsy, maar maakt het wat uit? Tom Waits, Scott Walker, Nick Cave, Tindersticks, Leonard Cohen, Mark Lanegan, die zijn toch ook niet puur rootsy? Nou dan. Met Magic (Collar City Records) past Sean Rowe helemaal tussen dat rijtje illustere namen. De uit Albany, New York, afkomstige artiest heeft een stem waarmee hij in de lente de bladeren van de takken zingt. Diep, donker. Denk dus ook aan Bonnie ‘Prince’ Billy, zodat deze recensie toch wel degelijk een rootselement bevat. Old Black Dodge is bovendien een titel die op een rootsplaat perfect past. Dit nummer zou zo van een van de platen van Junkhouse kunnen komen. Vooral het korte plukken aan de gitaarsnaren en de bijzondere structuur van het nummer zijn helemaal in de stijl van die Canadese band uit de jaren negentig. En die stem van Sean Rowe dus. De bezoeken die Rowe in zijn songs brengt aan de donkere krochten van de ziel, lopen nergens uit op capitulatie. Rowe komt over als een sterke persoonlijkheid. Het nummer American is een voorbeeld. Subliem nummer trouwens. I was naked and for once I wasn’t ashamed / I looked God in the eye and he spit in my face / He left me on Main Street and drove his Hummer away… I’m a Man / I am the world / I’m a Man / I am the Lord / I’m a Man / But I ain’t that American. Het nummer zou heel goed hebben gepast in het oeuvre van Jeff Buckley. Eenzelfde soort thematiek. Rowe is eigenlijk wel wat te vergelijken met Buckley. Maar met zijn stem gaat hij dus precies de andere kant op. De opnamen voor deze cd werden bekostigd door bewonderaars van Rowe. We kunnen die fans niet dankbaar genoeg zijn.
29/11/2012 Permalink
Dit is inderdaad een pracht van een cd. Bijzonder, niet alledaags en zeer indrukwekkend. En de bezieling van die man is geweldig!
29/11/2012 Permalink
Als ik een top 10 eindjaarslijstje zou hebben samengesteld, was dit album zeker een grote kanshebber geweest.
29/11/2012 Permalink
Wat een late recensie voor een album wat bijkans al een half jaar uit is.
Als iets 5 sterren waard blijkt te zijn dan had het al veel eerder onder aandacht gebracht moeten worden.
Heb deze cd al zo vaak gedraaid dat hij ondertussen alweer uit zicht is verdwenen zoals dat meestal gaat met cd’s, ze beklijven je voor een periode en dan ga je weer op zoek naar een volgend kunststuk in de muziek.
Maar 5 sterren verdient hij zeker.
29/11/2012 Permalink
lekker positief weer, je bent niet de enige voor wie dit geschreven is, juist niet blijkt wel. Anderen kunnen hopelijk op het spoor van Rowe gezet worden, en dat is de bedoeling van een review.
30/11/2012 Permalink
Ik ga voor John Murry.
30/11/2012 Permalink
Misschien een mooi moment, Paul, om de cd weer in het zicht te brengen. Met een klein team, waar het altcountry.nl momenteel uit bestaat kan je nu eenmaal niet up-to-date zijn. Zelfs een Belgische internetsite met meer dan 35 ‘medewerkers’ lopen regelmatig achter de feiten aan. Dat komt door de aanhoudende releases. Er komt geen einde aan. Paar jaar geleden presteerde enkele artiesten het zelfs op oudjaarsdag een cd uit te brengen.
30/11/2012 Permalink
Ik zie dat mijn reactie negatiever is ontvangen als dat de bedoeling was,of anders gezegd, dat was mijn insteek helemaal niet.
Zal volgende keer meer stilstaan bij het feit wat Johan in zijn reactie zegt.
Ik kom hier altijd en ben een tevreden bezoeker van de site dus ik zal me wel twee keer bedenken om kritiek te spuien, ik heb er nl geen enkele reden toe, dat mijn reactie nu negatief word opgevat was dan ook niet de bedoeling.
Sorry, Arjen.
01/12/2012 Permalink
Sean Rowe in Concert:
•Donderdag 6 december – Ekko, Utrecht (aanvang 21.00 uur)
•Vrijdag 7 december – Popfront (kleine zaal), Zwolle (21.00 uur)
•Zaterdag 8 december – Spieghel, Groningen (21.00 uur)
•Maandag 10 december – Amsterdam, Paradiso (kleine zaal, aanvang 20.00 uur)
01/12/2012 Permalink
@ Rein En ’s middags instores in de plaatselijke Plato’s en Concerto (a’dam)
01/12/2012 Permalink
Ik ga of ’s middags even naar Plato Groningen of in de avond weer eens naar De Spieghel, like the old days.
07/12/2012 Permalink
Op de vinyl-uitvoering (dubbelelpee) staan trouwens 3 extra nummers.
09/12/2012 Permalink
Een prima solo optreden gisterenavond van Sean Rowe in een goed gevulde podioumzaal van De Spieghel, met een mooie openingsnummer ‘flying’ en een verrassende cover van Richard Thompson’s “1952 Vincent Black Lightning”. Inderdaad een zanger met een karakeristieke, donkere stem. Wat mij betreft: boek hem maar voor Take Root 2013!