Niet alles uit Muscle Shoals, Alabama, heeft soul. Neem The Long Goodbye (Arkam Records/Bertus) van John Paul White, een plaat vol mooizingerij waar ik niets mee kan. Met de opener Losing Me is White me al bijna kwijt. Het lijkt verdorie Coldplay wel. Op Black Cloud, met nogal lelijke drums en dito gitaarpartij, is geen donderwolk te bekennen. Op Alien doet White heel erg zijn best. Is het bloed daarbij zo naar zijn hoofd gestegen dat bewustzijnsvernauwing is opgetreden? Of zou de man die samen met Joy Williams als The Civil Wars diepe indruk maakte met de prachtplaat Barton Hollow werkelijk van dit soort bombast houden? Zo halverwege de plaat slaat de twijfel toe, want dat gitaartje op Call It Love is wel erg lekker. En op Come Over flikkeren de gitaarakkoorden ook fel op. Maar White verprutst het als zanger met het oprekken van alle lettergrepen. Vreselijk. Alsof hij alles heel belangrijk wil maken. De manier waarop hij op September het woord special zingt in combinatie met het toewerken naar climaxen, lijkt bijna een kniebuiging naar Radiohead. The Long Goodbye is eigenlijk een album uit 2008, dat in de herkansing gaat. Voor mij had het niet gehoeven.
03/02/2013 Permalink
ben het met je eens John. teleurstellende plaat!
03/02/2013 Permalink
idd erg teleurstellende plaat.