Hij heeft de reputatie een miserabel man te zijn en zegt van zichzelf dat hij gedoemd is. Hij kan goed gemutst zijn, zo ervoer ik jaren geleden toen ik hem telefonisch interviewde, maar zich ook als een compleet gestoorde gedragen – ook dat maakte ik met hem mee. Mark Eitzel is een geniaal songschrijver en met de American Music Club bouwde hij een imposant oeuvre op van superspannende moodrock omlijst door een lyrisch kader van wurgende romantiek. Zijn solocarrière wil niet zo van de grond komen, maar de getormenteerde Eitzel blijft het proberen. Voor Klamath (Decor/Bertus) schreef hij in een oude hut in Noord-Californië, nabij de rivier de Klamath, tien nieuwe songs (en twee instrumentals), die qua sfeer, melodie en tekst topkwaliteit Eitzel zijn, maar de duistere muzikale omlijsting van de American Music Club missen. Toepasselijk zijn de sfeervolle akoestische gitaar en ijle toetsen, maar de ritmebox en elektronische percussie detoneren. Eitzels zang is niettemin triest en aangrijpend; de man klinkt gekweld tot op het bot. Op Klamath is Mark Eitzel dan ook ouderwets misantropisch.
10/11/2009 Permalink
Wat een prachtig toeval, die cd-hoesjes van Mark Eitzel en de daaronder staande Eddie Holly.