The Freedom To Fail (Small And Nimble Records/Blue Corn/Rough Trade) begint met wat omzwervingen tussen Texas en de Missisippi-delta. Stevige gospel met spannende trompetflitsen (Red Dirt) in een funky stijl, een oud slavenlied (Sink’ Em Low) in gospelstijl, een verkenning met slidegitaar (The Things That Matter) en daar tussendoor de gitaren in seventiesrockstand op The Hard Way. Het is voor Guy Forsyth niet genoeg. Hij wil andere terreinen verkennen. Zo doet Can’t Stop Dancing aan als Frans cabaret. Komt niet alleen door de accordeon, maar ook door de manier van zingen. Het is een en al drukte. Alsof Forsyth het Tom Waits naar de zin wil maken. Een zingende zaag erbij, een vreemde junglebreak, het doet zelfs een beetje denken aan Dizzy Man’s Band. Thank You For My Hands zou niet misstaan op Graceland van Paul Simon, terwijl de toetsaanslagen van Played Again The Shirts in herinnering roepen. Prima liedjes, maar een echt coherent geheel is The Freedom To Fail daarmee niet. Forsyth neemt de vrijheid om te doen waar hij zin in heeft en dat is prima. De lange lijnen van een mondharmonica trekken op Should Have Been Running naar countrysoul, maar het breed uitgesponnen gitaarwerk aan het einde brengt iets teweeg als Hotel California van Eagles. De meest pakkende momenten staan toch echt aan het begin van deze plaat.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post. TrackBack URL
Plaats een reactie