Soms hoeft het helemaal niet zo ingewikkeld te zijn. Hoeft het niet per sé vernieuwend te zijn. Is ouderwets ook gewoon goed genoeg en kan een plaat die kaal is een grote indruk maken. Die ervaring had ik bij het beluisteren van Polaroids (eigen beheer) van de Belgische Fernant Zeste, pseudoniem van Jonathan Scheerlinck (uit Gent). Waar hebben we het over? Dit is elektrische rammelblues maar dan niet dan niet in de vuige, muddy variant. Daar is de stem van Scheerlinck niet geschikt voor. Nee, dit is de eenzame, soms toch ook stevige, wanhoopsblues die de indruk wekt naakt te zijn. Dat is schijn, want betere beluistering leert dat hier echt veel meer te horen is dan Scheerlinck en zijn heldere (elektrische) gitaar. Bruno Deneckere speelt b.v. bas en banjo en Nils De Caster prachtig viool op het slotnummer. En er is op muzikaal gebied nog veel meer moois te genieten. Het is echter vooral Scheerlinck die met zijn prachtige bluesy songs de aandacht van de luisteraar opslurpt. Nee, zijn Engels is niet accentloos maar dat stoort me hier niks. Deze plaat kruipt onder m’n huid en maakt dat ik eindeloze rondritten door de Vlaamse Ardennen wil maken. Onder grijze wokendekens, in de striemende regen. Laat mij maar alleen met m’n Polaroids.
Polaroids is te beluisteren en te verkrijgen via de Bandcamp-pagina van Fernant Zeste.
Half april begint een korte Nederlandse toernee. Zie hier voor data
19/04/2013 Permalink
Nu ook met videoclip! http://youtu.be/o4IsvNenn8c