,,Er is geen drummer, dus niet meeklappen. Geen bassist die oproept tot enthousiast springen. Niet meezingen, als er speeksel uit je mond komt kan dat gevaarlijk zijn. Trouwens met de echo in de zaal klinkt zelfs de beste meezinger slecht. Hou jezelf in de hand, ik wens jullie een geweldige avond.” Lloyd Cole is er duidelijk over, rustig zitten en luisteren vanavond (Zonnehuis, Amsterdam, 2 maart) is zijn opdracht. Het al wat oudere publiek heeft daar geen enkele moeite mee. Alle stoeltjes zijn bezet en de bar is tijdens het concert gesloten zodat er niet heen en weer hoeft te worden gelopen voor een drankje.
Samen met zijn The Commotions bracht Lloyd Cole in 1984 zijn eerste album Rattlesnakes uit en vorig jaar meer…
Max Lockwood Porter kreeg zoveel positieve respons via internet uit ons land dat hij een tour door Nederland organiseerde. En nu heeft hij “a hell of a time” zoals hij zegt.
Op donderdagavond 13 februari traden Kelsey Waldon en Ian Noe op in de tuinzaal van het Tolhuis (ook wel Paradiso Noord genoemd) in Amsterdam. Naarmate de avond vorderde werd steeds duidelijker dat de geest van John Prine aanwezig was. Allereerst natuurlijk omdat de in een vaal spijkerpak gestoken Kelsey Waldon haar albums tegenwoordig uitbrengt op het Oh Boy-label van Prine, een feit dat in bijna elke albumrecensie naar voren komt. Waldon 
Carson McHone kreeg zo’n half uur om haar talent te tonen, afgelopen dinsdag als support van The Felice Brothers in de Tolhuistuin. En dat deed zij ingetogen, doch met verve. Songs van haar album Carousel (2019), zoals het indringende Drugs, maar ook met een aantal nieuwe songs. Eén daarvan schreef zij kortgeleden, ergens in Zweden, een 
Is het een modegril, het opnieuw uitbrengen van een album? En dan ‘tig’ jaar, bijvoorbeeld tien, na dato? Wellicht. Ook The Low Anthem vatte een dergelijk plan op, tien jaar nadat hun doorbraakplaat ‘Oh My God, Charlie Darwin’ het levenslicht zag, 29 juni 2009. Aantekening daarbij dan nog dat dit album, hun derde, in 1998 al in eigen beheer was uitgebracht. Toch is bij de re-release van OMGCD nog iets anders aan te tekenen, en wel dat de 
Zo’n kleine twee jaar geleden was daar, ogenschijnlijk uit het niets, VanWyck met het album An Average Woman. Dit eerste volwaardige album van VanWyck ofwel Christien Oele verkreeg een karrevracht aan positieve kritieken. Logisch dat er reikhalzend werd uitgekeken naar de opvolger, en die ligt inmiddels in de schappen. Titel: Molten Rock. De release van dit album werd vrijdagavond jl. gevierd in de Amsterdamse Vondelkerk. En dat was mooi, heel erg mooi. Het zal voor de vele kerkgangers wellicht zelfs een eerste kennismaking met het nieuwe songmateriaal zijn geweest, een tweetal vooruitgesnelde singletjes (Supermarket Line en recent Carolina’s Anatomy) daargelaten. In een zorgvuldig opgebouwde set, met vrijwel alle songs van Molten Rock, bleek 
Dertien was Jade Jackson toen ze naar een concert van punkband Social Distortion ging, ze droeg haar vaders shirt van de band. Want het was haar vader die thuis vroege country- en punkplaten draaide en zo de liefde voor de muziek bij Jackson liet opbloeien. Na het concert wist Jade het, optreden dat is wat ze ging doen. En zo ging ze als dertienjarige, gitaar onder haar arm, met de bus de koffiehuizen af om 
“Mijn droom was om liedjesschrijver te worden, veel meer dan om uitvoerend artiest te worden”. Opmerkelijke woorden van Rosanne Cash gisteravond in TivoliVredenburg. Opmerkelijk, omdat de 64-jarige dochter van Johnny Cash is uitgegroeid tot een van de koninginnen van de countrymuziek wier albums bijna altijd vol lof onthaald worden.
Helemaal uit Nieuw- Zeeland, maar zeker niet voor het eerst in ons land: Delaney Davidson. Waar hij eerder als support van vriend Marlon Williams of met zijn Ghost Orchestra (vaak dan ook nog met beeld) te zien was, daar was Davidson in de bovenzaal deze keer slechts gewapend met zijn gitaar en stem; en zijn ‘effecten’ natuurlijk. Een creatieve geest, die Davidson; daarnaast ook een 
