De weg naar The Phoenix (Black Opry Records) was allesbehalve eenvoudig voor Jett Holden. Zijn droom om countryzanger te worden had hij eigenlijk al opgegeven. Maar toen kwam muziekjournalist en oprichter van Black Opry Holly G op zijn pad. Zij stimuleerde hem om door te gaan met liedjes schrijven, nadat ze een aanzet tot Taxidermy had beluisterd. Dat is een moedig nummer waarin Holden als homoseksuele Afro-Amerikaan het opneemt tegen xenofobie. ‘I’ll believe that my life matters to you / When the bible’s not a tool you use to crucify / They say the best songs are three chords and the truth / Until meer…

Met Wayfarer (Valve Records) is Dan Raza toe aan zijn derde album. Zijn vorige, simpelweg Two getiteld, verscheen in 2017. Daarna vroeg de Britse folktroubadour zich af wat hij verder nog wilde. Hij had vijftien jaar aan zijn carrière gewerkt en was een beetje uitgeblust geraakt. Londen en omgeving kende hij nu wel, hij was toe aan iets nieuws. Hij werd een reiziger en vertrok naar Nashville en maakte een reis door Amerika en Mexico en deed daarna ook het vasteland van Europa aan. In die tijd schreef hij de nummers voor Wayfarer. In Tijuana zag hij emigranten om het uiteinde van het hek tussen meer…

Van alleskunner, die kwalificatie kwam bij me op door een zinnetje op het A4’tje ter promotie van A Pawnshop Love Affair (Continental Record Services/Coast To Coast) van BJ Baartmans & Wild Verband. In die tekst gaat het over zijn kwaliteiten op ‘van alles met snaren’. Een van alleskunner dus. Is er een verschil met een alleskunner? Niet echt, behalve dat de van alleskunner wat minder de behoefte heeft om die kwaliteiten constant in de spotlights te zetten. De van alleskunner wil zelf ook worden meegesleept door de muziek. Hij is wel in te huren door derden, maar wil wel binding houden met meer…

Rebecca en Megan Lovell timmeren onder de bandnaam Larkin Poe (hun overoverover-etc grootvader; nog een neef van Edgar Allan) al een jaar of vijftien flink aan de weg met stevige, in blues en soul gedrenkte rootsrock. Met hun nieuwe album Bloom (Trick Woo) lijkt hun samenwerking tot volle bloei gekomen te zijn – voor het eerst schreven ze alle nummers samen, in plaats van om en om. Ze wonen tegenwoordig in Nashville, maar hun zuidelijke herkomst (Atlanta, Georgia) klinkt nog duidelijk door in hun schroeiende gitaarwerk en vooral de slepende sound van de zelfontworpen meer…

The Oak Ridge Boys vinden Mama’s Boys (Lightning Rod Records) een perfect cadeau voor moederdag. Daar zit wat in, want het is een eerbetoon aan alle moeders. Producer Dave Cobb kwam met het idee en dat viel goed bij de mannen die zich nog altijd jongens noemen. De vierstemmige zang van Duane Allen, William Lee Golden, Richard Sterban en nieuwkomer Ben James gaat even langs een stukje Rock Of Ages op Mama’s Teaching Angels How To Sing. Piano en pedal steel maken er echte ouderwetse country van en die stemmen vormen een warm bad waar moeder lekker in kan zakken. Maar meer…

Stories I Only Tell My Friends (Blackbird Record Label) werd live in de studio opgenomen in Chicago. De zang van Nikki O’Neill is niet altijd loepzuiver, een beetje hard in het hoog soms, maar dat is helemaal niet bezwaarlijk. Want hé, deze singer-songwriter heeft soul! En haar nummers hebben dat ook. De arrangementen ontstonden nadat O’Neill de ruwe contouren van de liedjes had laten horen aan de bandleden (bas, drums, gitaar, toetsen). Af en toe breekt een gitaar uit de puntige akkoorden voor een felle solo. O’Neill vestigt even alle aandacht op haar spetterende spel op Square One. Ze  meer…

In meerdere opzichten is The Ridge Trilogy (Continental Song City) van Dean Owens iets heel bijzonders. Ga maar na, in deze tijden dat muziek steeds vaker helemaal niet meer op een geluidsdrager wordt gezet, komt het Nederlandse label CRS met een triple-album (het gaat om ep’s) van de Schot. Tweede bijzonderheid: in totaal staan er slechts dertien nummers op de drie cd’s. Die hadden dus ook gewoon op een enkele cd kunnen staan. Deze samengevoegde trilogie is eigenlijk een soort cadeautje dat als fysiek product in een beperkte oplage van slechts 300 stuks verkrijgbaar is. Een meer…

Snake Hollow (eigen beheer) is thuis voor Tristan Israel, die woont op het voor de kust van Massachusetts gelegen eiland Martha’s Vineyard. ‘Welcome to my world’, klinkt het. ‘We don’t need a fancy car or a big McMansion / Don’t need a pool in the yard / Just give me the woods with the oaks and the pines / Looking up at the Milky Way stars.’ Het titelnummer waarmee het album begint heeft op een prettige wijze iets amateuristisch. Het gaat een beetje als oude rock-’n-roll. Iets van Bo Diddley of zo. Maar Massachusetts begint daarna eerder als Dylan. Israel heeft een krakende stem en de viool van meer…

Met Long Shadows (Playroom Records) is Roger Street Friedman toe aan zijn vijfde studio-album in tien jaar. Op zijn website staat dat hij nog altijd gelooft dat muziek ‘can change hearts and minds’. Dat is goed: uit zijn songteksten blijkt dat Friedman veel dingen om zich heen ziet die dringend aan verandering toe zijn. Zo bezingt hij in I Think We Know de horror in de nasleep van de Hamas-aanslag van 7 oktober 2023. In het gemoedelijke folkliedje The Land Of The Leaf Blower And The Mighty SUV hekelt Friedman de zucht naar geborgenheid in de witte voorsteden, na de zwarte meer…

Misschien zet Don Merckle zijn luisteraars niet eens echt op het verkeerde been met albumopener Covered In Dirt. Dat begint namelijk als technofunk of iets in die richting. Heel veel drukte in ieder geval. Met blazers om het nog meer te laten schetteren. Maar het tweede nummer begint daarna met een cowboyritme. Die In The Country is een prachtig stuk muziek waarbij een eigen draai wordt gegeven aan spaghetti-western. Het eindigt met wat jazzakkoorden van de gitarist. Same Devil New Skin (Angry Unicorn Records) is een uiterst afwisselend werkstuk, dus van echt op het verkeerde been zetten was meer…