Wat een lekker album is dit! Geen steelgitaar te bekennen, maar wel twee saxofoons. En meer natuurlijk, want bij Little Steve & The Big Beat draait het allereerst om het gitaarspel van Steven van der Nat. Country is het dus niet, ook geen alternatieve. Roots is het wel. De blues is op deze site toch altijd een beetje bijvangst, maar wat kan dat goed smaken! Circles (Timezone Records) is een must voor fans van The Paladins. Het puntige spel van Van der Nat zorgt hier namelijk voor net zoveel enthousiasme als de afgemeten solo’s van Dave Gonzalez van die Amerikaanse band. Van der Nat schreef op een na alle nummers, het meer…

Na een leven als bassist in diverse bands deed Dean Mueller vorig jaar een stap voorwaarts om de spotlichten te vangen met zijn debuutalbum Life Ain’t All Roses. Met Wishes Never Gone (eigen beheer) ligt er al snel een opvolger. De in Portland, Oregon, actieve artiest volgt als singer-songwriter zijn voorbeeld John Prine. Hij heeft met Kenneth Blevins (drums), Dave Jacques (bas) en Jason Wilber (gitaren) zelfs de begeleiders van Prine weten te strikken voor dit door Kevin McKendree (Delbert McClinton en vele anderen) geproduceerde album. Direct met I Don’t Live There Anymore maakt meer…

Het moet heerlijk zijn om als musicus te leren van alle klussen die je doet. Bij steeds weer andere artiesten doe je andere dingen op. Dat houdt niet alleen je eigen blik (gehoor is in deze uitdrukking eigenlijk meer op zijn plaats) open, het zorgt ook voor creativiteit en brandstof als je je eigen ding wilt doen. Zoals toetsenist Roel Spanjers bewijst als Birdcatcher. Behalve als studiomuzikant staat hij op de podia met uiteenlopende artiesten als Luther Allison, Terry Evans, Normaal, Frédérique Spigt, JW Roy, Dayna Kurtz en vele anderen. Op Birdcatcher II (Suburban Records) zet hij dat om in raffinement. En, heel meer…

De overgang van barroomrock (zie diverse recensies op deze site) naar britpop (zie recensie October van vorig jaar) beviel hier niet zo. Dus wat zou Bobbo Byrnes te bieden hebben op Bobbo Byrnes (Highway Five Records)? Zou hij met dit titelloze album het dichtst bij zichzelf blijven? Dat belooft hij wel, want hij rept over zaken als depressie, writer’s block en onzekerheid. Nergens voor nodig, want de Amerikaan is terug op een goed spoor. De rock op opener Around Here overtuigt direct. Daarna zou je I Cannot Say kunnen plaatsen tussen Nirvana en R.E.M., zonder dat Byrnes ook maar een moment zijn eigenheid meer…

Helemaal terecht dat Swamp Dogg met Blackgrass: From West Virginia To 125th St (Oh Boy Records) de aandacht vestigt op de historie van bluegrass die begon met slaven uit Afrika die de banjo introduceerden in Amerika. Verwacht geen pure bluegrass, want de man die zichzelf ooit de meest succesvolle mislukking van Amerika noemde, doet alles op zijn eigen manier. Zo ook hier. De 82-jarige artiest is zijn streken nog niet verloren, dus begint hij direct maar met een liedje als Mess Under That Dress. Met zijn hoge stem die wel iets dunner is geworden volgt hij de huppelende banjo en zwierende viool. Op Ugly Man’s Wife krijgt meer…

Als het origineel het laat liggen, kunnen we óók uitwijken naar Stash, de Belgische band die, net als Gold Star (zie hieronder), sterk doet denken aan de vroegere, superieure Ryan Adams. Ook op hun nieuwe album Songs Through Iron (eigen beheer) horen we de soepele melodische lijnen en de toegankelijke rootsrock van de Ryan van toen en niet het vaak zo hysterische en overgeproduceerde gedoe van de Adams van nu. Misschien klinkt Stash hier en daar zelfs een beetje té gepolijst. Er is niets waar iemand aanstoot aan zou kunnen nemen, behalve dan juist dát. Stash is het project van frontman Gunther Verspecht, meer…

Als het origineel het laat liggen, moeten we misschien uitwijken naar de volgeling. Zo, dat is heel oneerbiedig tegenover Marlon Rabenreither, die als Gold Star in het muzikale leven staat. Maar How To Shoot The Moon zal menig liefhebber van het oudere werk van Ryan Adams zeker aanspreken. Gold Star imponeerde met Big Blue (uit 2017, recensie), maar de daarna uitgebrachte albums waarop de in LA neergestreken Oostenrijker Rabenreither meer experimenteerde, waren wat minder. Met How To Shoot The Moon keert hij echter weer terug naar de sound van het eerdergenoemde meer…

Nou nou, poeh poeh, Ryan Adams heeft dit jaar een zesde album uitgebracht. Na de 5 albums op nieuwjaarsdag is het nu de beurt aan Blackhole (Paxam). Dat is een album dat naar verluid al jaren op de plank lag. De eerste opnames zouden al dateren van 2006 en het schijnt dat Adams er daarna nog vier jaar aan gewerkt heeft. De echte volgers van Adams zullen wel al een paar nummers herkennen die Adams ofwel live al gespeeld heeft (Catherine) ofwel via YouTube al gedeeld heeft (bv. Likening Love To War).  Is het het wachten waard geweest? Misschien een beetje. Eigenlijk: nee. Het is een plaat meer…

Willie Watson beschouwt Willie Watson (Little Operation Records/Thirty Tigers) als zijn debuutalbum. Dat klopt niet helemaal, want na zijn tijd met Old Crow Medicine Show maakte hij al twee platen. Maar die waren gevuld met covers, deze keer ligt de nadruk op eigen liedjes. Het zijn persoonlijke nummers waarin hij afrekent met zaken uit zijn verleden. Hij wilde ze niet solo opnemen; maar de band moest ook niet teveel afleiden van zijn worsteling. Een lastige opgave, ook voor producers Kenneth Pattengale (Milk Carton Kids) en Gabe Witcher (Punch Brothers). Watson heeft het over pijnlijke meer…

“There’s blue skies, breaking through the cloud. There’s blue skies, we’re singing it out loud”. Nee,dit is geen oproep om ons op BlueSky te volgen (dat kan, hier). Het zijn regels uit een nummer, Blue Skies, van Leeroy Stagger, dat te vinden is op zijn nieuwe album 3AM Revelations (Tonic Records). Het is een oproep om positief te blijven. We hebben elkaar nodig, mensen. Eigenlijk wel grappig dat het op een album met deze titel staat, want de openbaringen die ik zelf op 3 uur ’s nachts krijg zijn meestal veel pessimistischer. Misschien is het nummer wel geschreven aan het einde van de meer…