Heeft iemand MJ Lenderman al eens de nieuwe Neil Young genoemd? Vast wel. Lenderman, een 25-jarige North Carolinean, speelt net zo gruizig gitaar als ome Neil en heeft ook een beetje wiebelige, nasale stem. Maar MJ (Mark Jacob) is wel helemaal van deze tijd. Dat wil zeggen dat zijn liedjes niet helemaal in de jaren 70 zijn te situeren, zoals is te horen op zijn vijfde album Manning Fireworks (Anti Records). Daarop 9 nummers, opgenomen in de Drop Of Sun studio van Alex Farrar in Asheville, NC. Lenderman speelt de meeste instrumenten (bas, drums, gitaar, orgel etc) zelf, met wat hulp van meer…

Op Tropical Depression (ABC Music) zet Jordie Lane zonnig optimisme tegenover een zwaar gemoed. De in Nashville neergestreken Australiër doet dat met een gelaagde popplaat die vooral erg origineel is. Wat hij doet is dan ook nauwelijks met anderen te vergelijken. Het is grootse pop die niettemin de menselijke maat niet uit het oog verliest. Het zijn mooie melodieën die de onderliggende donkerte verdrijven. Lane kroop ooit in de huid van Gram Parsons in het theaterstuk Grievous Angel en verder speelde hij Rubber Soul en Revolver van The Beatles in de Sydney Opera House. Die twee kanten meer…

Wie de New Earth Farmers zijn en hoe ze eerder bekend waren, staat allemaal in de recensie van het vorige album met The Good Ones Got Away als titel. The Sky From The Underground (Windfall Records) is een logisch vervolg op die plaat. De band uit San Francisco maakt gitaarrock die lijkt voort te bouwen op de paisley underground die ontstond in de jaren 80. Denk vooral aan Dream Syndicate en Sidewinders bij de negen nummers, waarvan er twee niet zijn geschreven door de bandleden. Have Love Will Travel van Tom Petty is hier pubrock, met samenzang die ook wat Brits aandoet. Bijna Smokie, een constatering die meer…

Afgeknipte jeans, luchtig bloesje, lange blonde haren. Bij het zien van de hoes van Boarding Windows in Paradise (Compass Records) denk je misschien niet gelijk aan bluegrass. Maar dat is wel wat Rebecca Frazier je op haar tweede album voorschotelt. Frazier is een welbekend flatpicker op akoestische gitaar. Op dit album wordt ze begeleid door de crème de la crème van de bluegrass: Bela Fleck (banjo), Sam Bush (mandoline), Stuart Duncan (viool), Ron Block (banjo), Josh Swift (dobro) en vele anderen. Naast een flink aantal door Frazier zelfgepende songs kent het album een meer…

Van het nieuwe album Nite Owls (New West Records/V2 Benelux) bestaat een eerdere versie die JD McPherson jaren geleden opnam in Los Angeles. Maar hij was er niet tevreden over. De artiest zat op dat moment niet lekker in zijn vel en toen brak ook nog een pandemie los. Door toe te treden tot de begeleidingsband van Robert Plant en Alison Krauss hervond hij het plezier en nam zijn zelfvertrouwen toe. Dat enthousiasme brengt hij zeker over. Hij gaat zijn eigen gang, doet wat hij wil en dat is de manier om het te doen. Toch gaat hij misschien iets te ver, want hij wisselt in een half uurtje wel erg meer…

Het is bijna heiligschennis om te veronderstellen dat Jerry Douglas een nadere introductie nodig heeft. De dobro- en lapsteeltovenaar, door Jan Donkers consequent ‘God’ genoemd, speelde mee op meer dan zestienhonderd albums, altijd op een bescheiden maar zeer bepalende manier aanwezig. Zijn lyrische toon herken je meteen, en eigenlijk weet je dan gelijk dat je naar een goed album gaat luisteren, van wie het ook is. Naast zijn werk voor anderen heeft Douglas ook zijn eigen projecten, waarvan zijn album samen met John Hiatt misschien wel het bekendste voorbeeld is. Nu komt hij met The Set (Novilan Records), een gedistingeerde meer…

Maak het jezelf toch niet zo moeilijk, zingt Julian Taylor in Weighing Down, de openingstrack van Pathways (Aporia Records): ‘It’s time to let things soften’. De Canadese singersongwriter is al een kwart eeuw actief (eerst met de band Staggering Crossing, later met andere groepen en uiteindelijk solo), maar bekend en beroemd is hij voornamelijk in zijn vaderland. In zijn liedjes probeert hij steun en troost te bieden aan iedereen die wel eens moeite heeft met de ingewikkelde problematiek van de wereld van nu, of die te kampen heeft met kwesties van persoonlijke aard. In het lichtvoetig getoonzette Ain’t Life Strange vraagt Taylor zich af hoe meer…

Soul met een accordeon? Daarvoor moet je bij Jack Garton zijn. De Canadees heeft met Original Skin (Demon Squadron Recordings) een onweerstaanbaar plaatje gemaakt. Plaatje? Zeg maar gerust album, want het biedt veertien nummers en een speelduur van net geen uur. Maar de muziek voelt aan als een verzameling singles, dus dan kom je al snel met de term plaatje. Soul met accordeon klinkt als Good Times en dat is precies wat deze artiest brengt. Op opener Watching Kurosawa heeft Garton het relaxte van Brendan Croker; een beetje countrysoul met een fijne melodie en een trompetje op meer…

Hyperproductief kun je Scott McClatchy niet noemen. One Time One Night In America (LIB Records) is nog maar zijn zesde album sinds 1997. Maar wat maakt het uit, als de kwaliteit onveranderd goed is. Je weet wat je krijgt: onvervalste americana, met als grenspalen namen als Bruce Springsteen, The Band, CCR, Little Steven, Steve Earle, Rod Stewart en John Mellencamp. Een paar stevige rootsrockers (Don’t Tell Mom, Bad Things Happen en This Land Is Our Land – knipogend naar maar niet te verwarren met Woody Guthtries This Land Is Your Land), enkele pakkende meer…

Hij heet eigenlijk David Whitbeck, maar de Texaan kortte zijn achternaam in tot David Beck. Hij is heel actief als producer en vormde voorheen Sons Of Fathers met Paul Cauthen. Zijn vader is Bill Whitbeck, die jaren in de band van Robert Earl Keen speelde. Nu speelt hij bas op het prachtige Goodbye Country Stars (eigen beheer) van zijn zoon. Het album werd in een paar dagen bijna live opgenomen in The Zone in Dripping Springs. Alleen de steelgitaar en dobro van Lloyd Maines werden later toegevoegd. Beck heeft een ietwat hese zangstem, waarmee hij echter wel prima de hoogte in kan. Dat wordt meer…