De ten oosten van Los Angeles opgegroeide Michael Menager (1947) debuteerde als singer-songwriter pas in 2015. Daarvoor had hij de hele wereld afgereisd. Vertoefde tussen hippies, leefde in een ashram, woonde in Algerije en verkocht in 1987 zijn Volkswagen Kever om van de Verenigde Staten te verkassen naar Australië. Daar werd hij eindelijk artiest, nadat hij vroeger niet verder was gekomen dan open mic-avonden. Line In The Water (eigen beheer) is zijn derde album, net als de twee voorgaande in een productie van Heath Cullen. Op What Is It Really That I Need? vraagt hij zich af of hij alle informatie, wijze lessen, de meer…

Pocket Change (Biglittle Records) is het tweede soloalbum van Andy Peake, sinds 1987 drummer en percussionist in de bands van grote namen als Nicolette Larson, Tanya Tucker, Don Williams, The Sweethearts of the Rodeo, Delbert McClinton en Lee Roy Parnell. Zijn stem wordt wel vergeleken met die van Randy Newman, maar dan voller en met een groter bereik. Op Pocket Change beweegt Peake zich op het vlak tussen countrysoul en Memphis-blues, een terrein waarop hij zich uitstekend thuisvoelt, getuige meteen al het loom-groovy openingsnummer As Good As It Gets. Op The meer…

Er zijn niet heel veel vrouwen die zich toeleggen op cowboyliedjes. Sarah Pierce is dus een uitzondering met Blessed By The West (Berkalin Records). Van de dertien liedjes vormen er drie een trilogie over moedige vrouwen in het Wilde Westen van weleer. The Librarian had haar zadeltassen vol met boeken, zodat ze kinderen in afgelegen huisjes in het barre landschap kon voorlezen. The Messenger gaat over vrouwen die op paard belangrijke brieven bezorgden, desnoods aan de andere kant van Amerika. De vrouwen van Rough Stock stonden hun mannetje tijdens de befaamde rodeo van Pendleton. Zelf meer…

Het levert altijd een gevoel van voldoening op als bepaalde geesten uit het verleden ineens weer van zich laten horen. In dit geval de Canadese singer-songwriter Romi Mayes. Bij de bespreking van haar vorige album Devil On Both Shoulders schreven we dat we daar vier lange jaren op moesten wachten. Bij Small Victories zijn dat er zelfs negen! Negen jaar waarin ze zich vooral meer achter de schermen heeft ingezet voor muzikanten in Canada, en Manitoba in het bijzonder. Het bloed kruipt echter waar het niet gaan kan. Twaalf nieuwe nummers staan er op dit nieuwe album, verdeeld meer…

Nadat Marvin Etzioni (Lone Justice) het debuut Trouble Holding Back van Helen Rose had geproduceerd is het Jonah Tolchin die dat doet op Rugged Elegance (Clover Music Group). Hij zorgde voor een dynamisch en kraakhelder geluid. Rose is op Raspberry Plain een uitstekende folkzangeres om direct daarna op King Of This Town al net zo overtuigend bluesy en brutaal te klinken. Where Is My Home vraagt ze zich vervolgens af. Als je haar zo hoort zou je zeggen dat Laurel Canyon een logische plek zou zijn. En ze is inderdaad geboren in Los Angeles, maar met haar creatieve familie die veel reisde meer…

Als zangeres probeerde Emily Haden Lee het eerst in opera, maar ze vond uit dat dat toch niet haar roeping was. In de examenklas van de middelbare school pakte ze voor het eerst de gitaar op en begon liedjes te schrijven, waarmee ze voortborduurt op haar opvoeding waarbij ze altijd omringd was met poëzie, jazz, pop en folk. Dat vormde haar, zoals te horen is op The Woman I Would Be (Dibbs Records). De in Missouri opgegroeide singer-songwriter woont nu in Chicago, waar ze met haar man Alex Lee en Steve Dawson haar debuut produceerde. Het is een album waar je voor moet meer…

In de jaren 50 ontstond volgens Karen Jonas het idee dat je gelukkig kon worden door allerlei dingen te kopen die je eigenlijk niet nodig hebt. Op The Rise And Fall Of American Kitsch (Goldrush Records) is ze er zelf ook niet ongevoelig voor. Op Rich Man’s Valley geeft ze vol overgave het geld uit. ‘What’s the use of having money if you don’t spend it’, houdt ze zichzelf voor. Daarna koopt ze Four Cadillacs. Eentje voor mama, eentje voor papa, eentje voor zichzelf ‘and one for you pretty baby’. De rockabilly koerst uitgelaten richting big band, ongeveer zoals Brian Setzer het ook zou kunnen. Via de meer…

Vier man uit het zuiden – in dit geval het zuiden van Nederland – vormen tezamen de Moonshine Brigade. Maar ze zouden in plaats van uit Den Bosch ook best uit het zuiden van de States kunnen komen. Ik denk vooral uit de zuidelijke Appalachians. En opgegroeid op een dieet van zelfgestookte whiskey, 16 Horsepower en Bob Wayne. Dat heeft littekens achterlaten, in dit geval The Misery Stains (Black Kat Records), zoals hun debuutplaat heet. Of misschien komen ze wel uit Pocomoke City in Maryland, zoals ze zingen in Strangers (niet echt dus). 12 nummers, allen van eigen hand, staan meer…

The Road And The Wilderness (eigen beheer), het vijfde album van Etan Huijs, begint wat ondermaats met het plat-rockende Ghost In The Machine. Daar doet de Venrayse singersongwriter zich beslist mee tekort, want verderop valt er veel moois te beleven. En nog wel in allerlei geuren en kleuren, want Huijs laat zich niet vastpinnen op één stijl of genre. Harlow’s Blues neigt, ondanks de titel, naar folk. Restless Bones ontpopt zich na een wat pielerig begin tot een lekker stuk countryrock. Een gedempte trompet geeft City Of Sinners een jazzy accent. Prijsnummer is het pakkende The Overachiever, een meer…

Euphoriphobia (eigen beheer) van Chris Robeson had zomaar een loodzwaar album kunnen worden. De 37-jarige songschrijver uit Austin gaat regelmatig gebukt onder zware depressies en heeft daarnaast af te rekenen met meerdere gezondheidsklachten, toch slaagt hij erin om hoop uit te stralen. Dat de balans overhelt naar de positieve kant is grotendeels te danken aan de begeleiders en dan met name Gabriel Rhodes. Die produceerde het album samen met Robeson. Rhodes speelt elektrische en akoestische gitaar, steelgitaar, mandoline, sitar, piano, toetsen, erhu (een Chinese viool), meer…