Er is me deze week iets moois overkomen. Iets heel moois zelfs. Bij het opruimen van een kast vond ik een nog werkende walkman. Ineens behoorde het afluisteren van cassettes dus weer tot de mogelijkheden. Maar, cassettes, had ik die nog? In een boekenkast zag ik nog twee rekjes met bij elkaar 16 bandjes staan. Van 1982 toen ik lid werd van de platenbieb in Rotterdam tot en met ongeveer 2000 toen ik overschakelde naar het branden van cd’s heb ik flink wat cassettebandjes opgenomen. Ik was daar best ’n beetje monomaan in. Die verhuisdoos met cassettes was ik tijdens een vorige bui van opruimwoede al eens tegengekomen, maar ik meende dat ik hem – nadat hij maanden dicht op de overloop had gestaan – toch uiteindelijk maar gewoon aan de vuilnisman had meegegeven. “Nee hoor, die staat gewoon onder het bed van meer…

Ik weet het niet. Het zal wel alles bij elkaar geweest zijn. De aanslagen in Beiroet en Parijs, het lot van de vluchtelingenkinderen dat zo confronterend in foto’s gevangen is in deze reportage in het Zweedse Aftonbladet, de dood van Nederlandse bekendse protestzanger. Ineens vroeg ik mij af of er wel al iemand een nummer gewijd heeft aan de oorlog in Syrie, aan de vluchtelingenstromen, aan het terrorisme dat de oorlog ook naar Europa dreigt te brengen. Ik ben het in de muziek die we hier bespreken in elk geval nog niet tegengekomen. Ook meer…

Als je op Wikipedia kijkt blijkt dat november 2005 geen maand was waarin veel opzienbarends gebeurde. Er vonden wat afrekeningen in het criminele circuit plaats, het sneeuwde vroeg wat tot extreem veel en lange files leidde en FC Utrecht-verdediger David Di Tomasso overleed in z’n slaap. Vooral dat laatste kan ik ik me nog goed herinneren.
In muzikaal opzicht was november 2005 eigenlijk net zo. We bespraken die maand albums die veelal degelijk waren. Er paar uitschieters wil ik hier nog eens onder jullie aandacht brengen. Allereerst David Wolfenberger, die tegenwoordig hoofd is van meer…

Dit weekend was ik gewoon thuis. Beetje in de tuin werken, wat geklust bij familie. En zaterdagavond bracht ik door met vrienden. “Niks bijzonders”, zult u zeggen: “Waarom moet hij dat zo nodig delen?”. Wel, dit weekend was wel het weekend waarin Ramblin’ Roots plaatsvond. In mijn woonplaats nog wel. En ik ben er niet heen gegaan. Ik voelde geen aandrang. Op zich een mooi programma voor de meer…

Hij maakte in de periode 1997 – 2004 een viertal Engelstalige albums, waarvan de eerste twee met The One Night Band: JW Roy. Nagenoeg zonder uitzondering waren de reacties vanuit de wereld der connaisseurs over die albums erg positief -zeer lovend- te noemen. Toch veranderde Roy zo’n 10 jaar geleden van koers. Na een plaat in z’n moederstaal, het Brabants, maakte hij het afgelopen decennium nog louter en alleen Nederlandstalige albums. En nu, in 2015, kwam op enig moment het al wat langer rondzingende nieuws, dat de inmiddels in Durgerdam residerende Roy weer aan een Engelstalig album, of beter: meer…

57 albums recenseerden we in oktober 2005. Daarvan ken ik er sowieso 14, want zoveel recensies waren van mijn hand. Die andere 43 gingen aan mij voorbij. Daar had ik geen tijd voor, niet om ze te gaan kopen en niet om ze te gaan beluisteren. En zo mis je toch het een en ander, zo blijkt nu. En ik zal wel niet de enige geweest zijn. Daarom even een terugblik en een Spotify-playlist die tien jaar achteruit zwenkt. Plaat van de maand was het fenomenale debuut, For So Long, van Robyn Ludwick, dat we beloonden met 5 sterren. “Haar autobiografische songs over het leven en de liefde zijn van een tijdloze kwaliteit. En meer…

Onder de lezers van Altcountry.nl zijn vast ook mensen die in het verleden een abonnement hebben gehad op het onvolprezen No Depression, of die het blad los kochten. Hoe jammer was het dat het toonaangevende americanamagazine in 2008 ophield te bestaan. Ja, het ging wel verder als een website met daarbij behorende gemeenschap op internet, maar de papieren tweemaandelijkse weldaad was niet meer. Tot mijn grote verdriet. Groot was dan ook de verrassing toen meer…

Er is veel aan te merken op Spotify; dat ze artiesten maar een grijpstuiver betalen, dat er geen informatie bij de albums zit (zoals je dat wel bij een cd-hoesje hebt), ga zo maar door. Maar waar Spotify onovertroffen in is (en dat geldt in min of meer dezelfde mate voor Deezer) is dat ze een enorme back-catalogue hebben die voor een ieder is te raadplegen. En dat is heerlijk, zoveel te ontdekken!
Om een of andere reden wilde ik iets weten over een cd die ik in het verre verleden voor Altcountry.nl had besproken. Wat had ik ook wel weer daarover gezegd? Helaas zijn alle pagina’s van voor 2010 door een crash bij meer…

De naam Brianna Lea Pruett zal niet iedereen wat zeggen. Sterker nog: ik denk dat ze maar in kleine kring bekend is. De Californische folkzangeres bracht in 2013 het album Gypsy Bells uit waarvan we toen het nummer Marry That Boy in de altcountrynl-playlist opnamen. De muzikale blogwereld pikte het album op: Paste, Beat Surrender en ook onze collega’s van Rootstime.be bespraken het. Er werden vergelijkingen getrokken met Mazzy Star, Emmylou Harris meer…

Het nieuwe album van Jason Isbell, Something More Than Free, landde vanuit het niets op de eerste plaats van de Billboard Country Charts. Dat is verheugend om te zien. Het bijzondere ervan is dat dit kon gebeuren zonder dat het gedraaid werd op de Amerikaanse country-radiostations. Radiostations die al jaren de meest vreselijke vorm van country uitbraken. Muziek van de Jason Aldeans, Kenny Chesneys en de Georgia Florida Lines van deze wereld. Ik schreef daar al eerder over. Maar goed, zonder hulp dus van die radiostations. Dit was voor de Engelse kwaliteitskrant The Guardian de aanleiding meer…