Swamp Dogg noemt zichzelf de meest succesvolle mislukking van Amerika. Zijn volstrekt unieke soulplaten uit de jaren zeventig verkochten voor geen meter, toch had hij een Rolls Royce, Mercedes en Eldorado Mark IV op zijn oprijlaan staan. Van de 72-jarige cultheld verscheen een spetterend nieuw album: The White Man Made Me Do It.
Vulgair, controversieel, blasfemisch, explosief en totaal onnavolgbaar, het zijn allemaal kwalificaties voor het oeuvre van Swamp Dogg. En vooral ook: humoristisch. President meer…
Lijstjestijd, de fijnste tijd van het jaar. Terugkijkend op de twaalf maanden die achter ons liggen: wat waren de platen waar ik het meest van genoten heb? Waar heb ik goede herinneringen aan? Maar het brengt ook een lichte stress met zich mee want: zie ik niets over het hoofd? Lever ik straks mijn lijstje in, en kom ik drie dagen later achter dat ik die en die plaat vergeten ben. Tegenwoordig houd ik daarom gedurende het jaar al in een mapje op Spotify bij van wat mogelijk aan het eind van het jaar in mijn 
De laatste tijd laait de discussie weer op over streamen van muziek. Taylor Swift (foto) trok ineens haar nieuwe album terug van Spotify omdat zij vond dat de beschikbaarheid van dat album op de streamingdienst de verkoop van het album schaadde. Ik weet niet dat zo is. De baas van Spotify vond in elk geval van niet en toonde dat m.i. vrij logisch aan in een 
Soms is het een opmerking van een vriend of vriendin. Sterker: het kan ook iets zijn wat toevallig via een wildvreemde tot je komt. Op het werk, in de bus, tram, trein of ergens langs de lijn. Een bewuste of onbewuste tip, een tip die direct binnenkomt of pas later ergens in je brein gaat wringen. Bij mij werkt dat althans vaak zo. Vooral waar het muziek betreft. Eind jaren zestig was er een jongedame die mij trachtte te injecteren met Southern soul. Half jaren tachtig een collega die The Paisley Underground adoreerde en dus aan mij 
Festivals, we krijgen er in Nederland maar geen genoeg van. Ze springen, vooral in de zomermaanden, als paddestoelen uit de grond. Helaas zijn er maar weinig festivals waarop americana en rootsmuziek in het centrum staan. Ja, Take Root en gelukkig binnenkort ook het 
“Religion is for those afraid of going to Hell, and spirituality is for those who have been there.” Dat was de lijfspreuk van Judee Sill (1944-1979), wier korte leven laveerde tussen de hemel van muzikale vervoering en de hel van verslaving en zelfdestructie. Over haar turbulente tijd op aarde gaat theatervoorstelling Judee, My Baby, die vrijdag in première ging in Amsterdam en later dit jaar 
Begin zeventiger jaren schreef Donnie Fritts samen met Eddie Hinton het nummer Where’s Eddie?. Of Eddie Hinton, een begenadigde gitarist in ‘dienst’ van de Muscle Shoals Sound Rhythym Section, ook in die periode al vaak zoek was, wie zal het zeggen. Feit is, dat hij de jaren nadien nogal eens onvindbaar was. Na een dolend en onrustig leven vol allerlei spirituele zaken stierf Hinton op 28 juli 1995, slechts 51 jaar oud. Where’s Eddie? is dus een vraag die in zekere 
Een van de eerste Side Tracks ging over de wat er van 24 jaar altcountry nog beklijvend kan worden genoemd. Er bleken toch heel wat ooit veelbelovende namen niet meer relevant te zijn. En natuurlijk: de muziek die we begin jaren 80 alternatieve country noemden wordt tegenwoordig, in die vorm, niet veel meer gemaakt. Ook alt.country evolueert. Gelukkig maar. We kunnen als we willen tegenwoordig heel wat muziek onder de term alt.country (of americana, dat is mij om het even) harken. Als er maar invloeden 
Oké, het optreden van Brent Best in de bovenzaal van Paradiso, 20 september 2008, vergoedde het gemis van Slobberbone enigszins. Het was solo namelijk toch een goed & bovenal gedreven optreden. Het palet aan sterke Slobberbone-songs, veelal gepend door de heer Best zelve, kwam zeker waarheidsgetrouw over, die zaterdagavond in 
Soms word je hard met de neus op de feiten gedrukt. Je denkt dat je heel wat weet, maar in feite weet je niets. Het was een artikeltje in de Heaven over Rodney Crowell waarin de naam Ben Bullington genoemd werd. Crowell heeft namelijk op zijn laatste plaat een liedje opgedragen aan deze Bullington, een singer-songwriter uit Montana. Ik kende het werk van Bullington niet. Sterker nog, ik had nog nooit van Ben Bullington gehoord. Als je dan via Spotify gaat luisteren naar de vijf platen van 
