Vorige week woensdag, 18 juni, was het exact 20 jaar geleden dat een lang gekoesterde wens dan toch in vervulling ging. Jackson Browne in concert. Vanaf begin jaren zestig ben ik namelijk geïnfecteerd door een vrij gezond virus: muziek. The Byrds en The Flying Burrito Brothers en ook Dillard & Clark vervingen eind zestiger jaren langzaamaan m’n ‘liefde’ voor de Britpop (Kinks; Pretty Things). Begin jaren ’70 kwam daar dan ook eens de mellow mafia om de hoek kijken; U weet wel, singer/songwriters en formaties zoals Jackson Browne en ook The Eagles. De Adelaren waren recent trouwens meer…
Nooit zag ik de uit Portland afkomstige formatie Dolorean live. Nou ja, Dolorean solo, oftewel Al James, zag ik eind 2011 in een Utrechtse werfkelder optreden. Dat was erg mooi. Maar de band Dolorean, nee die heb ik nooit zien optreden. En dat zal ook niet meer gebeuren. Afgelopen zaterdag gaven ze in Mississippi Studios in hun herkomstplaats Portland hun allerlaatste concert. Zo komt er na ruim 12 jaar en 4 albums (of 5 als je het in eigen 
Een paar weken geleden liet men op BBC4 de documentaire The Byrd Who Flew Alone zien, een nogal tragisch portret van Gene Clark. Clark maakte vanaf 1964 deel uit van The Byrds en was onder meer verantwoordelijk voor ‘I Feel A Whole Lot Better’ en ‘Eight Miles High’. In 1966 verliet hij de groep en begon een solocarriere. Het muzikale hoogtepunt van die solo-inspanningen is ongetwijfeld het veertig jaar geleden verschenen No Other, een prachtig album waarop Clark 
Neem me niet kwalijk, maar zó geweldig was dat liedje van die Common Linnets nou ook weer niet. Ik bedoel: als het dan tóch moderne country moet zijn, dan zijn wij, altcountry’ers, wel wat anders gewend. We schudden zo vijftig songs uit de mouw die stuk voor stuk wél opgewassen zouden zijn tegen een geschminkte baard uit Oostenrijk. En eerlijk gezegd valt die 
Enige weken geleden plukte ik zomaar een cd van ene Mike Felten uit de ‘platenkast’. En wat bleek: er stond er zelfs nog een van Felten pal naast. Wat leerde mij dat? Dat ondanks dat het inmiddels een puinhoop is als het om een beetje handzame volgorde in mijn platenkast gaat, de letter F redelijk op orde is. Goed, Mike Felten dus. De albums van Felten in mijn bezit zijn: Landfill uit 2003 en Tossin’ It Away uit 2008. Opnieuw beluisterd dus. Bijzonder? Ja, maar niet in de zin dat het vergeten wereldplaten zijn, dat dan 
Op 12 oktober 1997 overleed Henry John Deutschendorf. Het experimen-tele vliegtuigje dat hij bestuurde stortte in zee voor de kust bij Monterey, Californië. Deskundigen verklaarden later dat hij waarschijnlijk heeft geprobeerd het knopje van de benzinetoevoer te bedienen, dat, in afwijking van het 
Deze Side Track laat zich wellicht lezen als een verslag, doch is toch meer bedoeld als een soort van ode aan alle, veelal kleinschalige, initiatieven om live- muziek aan de ‘man’ te brengen. Een van die initiatieven is Peticantus, een collectief (met o.a. Peter Schaper en Tim Knol) ooit ontstaan in het West-Friese Hoorn. Nog even, en Peticantus is alweer aan haar 2e lustrum toe. Knap! Gedurende de afgelopen jaren vonden veel buitenlandse (doch ook vaderlandse) acts hun weg naar Het Huis verLoren, het intieme, gezellige zaaltje waar het allemaal gebeurt. Zomaar een greep uit de vele namen die het podium van Peticantus één of meerdere keren bevolkten: Romi Mayes, Kevn Kinney (binnenkort terug met Drivin ’N Cryin), Jim Byrnes, Elliott Brood, Boris McCutcheon, 
Wie zijn albumhoezen vroeger minutieus bestudeerde is de naam Joe Lala zeker tegengekomen. Een opvallende naam. “Percussion: Joe Lala”, stond er dan, o.a. op LP’s van Dan Fogelberg, Souther, Hillman, Furay, the Byrds, Firefall, Poco, op het meesterwerk No Other van Gene Clark ook. Er was een periode dat Joe Lala op percussie alomtegenwoordig was.
