Nooit zag ik de uit Portland afkomstige formatie Dolorean live. Nou ja, Dolorean solo, oftewel Al James, zag ik eind 2011 in een Utrechtse werfkelder optreden. Dat was erg mooi. Maar de band Dolorean, nee die heb ik nooit zien optreden. En dat zal ook niet meer gebeuren. Afgelopen zaterdag gaven ze in Mississippi Studios in hun herkomstplaats Portland hun allerlaatste concert. Zo komt er na ruim 12 jaar en 4 albums (of 5 als je het in eigen meer…

Een paar weken geleden liet men op BBC4 de documentaire The Byrd Who Flew Alone zien, een nogal tragisch portret van Gene Clark. Clark maakte vanaf 1964 deel uit van The Byrds en was onder meer verantwoordelijk voor ‘I Feel A Whole Lot Better’ en ‘Eight Miles High’. In 1966 verliet hij de groep en begon een solocarriere. Het muzikale hoogtepunt van die solo-inspanningen is ongetwijfeld het veertig jaar geleden verschenen No Other, een prachtig album waarop Clark meer…

Neem me niet kwalijk, maar zó geweldig was dat liedje van die Common Linnets nou ook weer niet. Ik bedoel: als het dan tóch moderne country moet zijn, dan zijn wij, altcountry’ers, wel wat anders gewend. We schudden zo vijftig songs uit de mouw die stuk voor stuk wél opgewassen zouden zijn tegen een geschminkte baard uit Oostenrijk. En eerlijk gezegd valt die cd ook best tegen. OK, Hungry Hands en Sun Song klinken lekker, maar te veel meer…

Enige weken geleden plukte ik zomaar een cd van ene Mike Felten uit de ‘platenkast’. En wat bleek: er stond er zelfs nog een van Felten pal naast. Wat leerde mij dat? Dat ondanks dat het inmiddels een puinhoop is als het om een beetje handzame volgorde in mijn platenkast gaat, de letter F redelijk op orde is. Goed, Mike Felten dus. De albums van Felten in mijn bezit zijn: Landfill uit 2003 en Tossin’ It Away uit 2008. Opnieuw beluisterd dus. Bijzonder? Ja, maar niet in de zin dat het vergeten wereldplaten zijn, dat dan meer…

Op 12 oktober 1997 overleed Henry John Deutschendorf. Het experimen-tele vliegtuigje dat hij bestuurde stortte in zee voor de kust bij Monterey, Californië. Deskundigen verklaarden later dat hij waarschijnlijk heeft geprobeerd het knopje van de benzinetoevoer te bedienen, dat, in afwijking van het meer…

Muziekjournalist Andy Morgan legt in zijn boek Music, Culture & Conflict in Mali uit dat muziek al eeuwenlang hét bindmiddel is in deze etnische vergaarbak. “Mali heeft geen logische grenzen. Die zijn bedacht door Europeanen zonder rekening te houden met de bevolkingsgroepen. Mali gebruikte muziek om een nationale identiteit te creëren na de onafhankelijkheid in 1960.” Helemaal gelukt is dit nog niet, zo hebben de ontwikkelingen in de afgelopen maanden laten zien. Mali is bepaald niet de eenheid die de Europeanen voor ogen hadden. Maar helemaal hopeloos is de situatie ook weer niet volgens Andy Morgan, die voor zijn boek tientallen muzikanten interviewde: “Muziek en cultureel erfgoed houden het land nog een beetje bij elkaar. In benefietvideo’s tonen muzikanten van verschillende etnische achtergronden zich eensgezind. Het is een sprankje hoop. Traditioneel legt een muzikant in Mali meer gewicht in de schaal dan een politicus of zelfs een militair.”
Return to Timbuktu, een nieuw filmproject van Wim Wenders, gaat over meer…

Deze Side Track laat zich wellicht lezen als een verslag, doch is toch meer bedoeld als een soort van ode aan alle, veelal kleinschalige, initiatieven om live- muziek aan de ‘man’ te brengen. Een van die initiatieven is Peticantus, een collectief (met o.a. Peter Schaper en Tim Knol) ooit ontstaan in het West-Friese Hoorn. Nog even, en Peticantus is alweer aan haar 2^e lustrum toe. Knap! Gedurende de afgelopen jaren vonden veel buitenlandse (doch ook vaderlandse) acts hun weg naar Het Huis verLoren, het intieme, gezellige zaaltje waar het allemaal gebeurt. Zomaar een greep uit de vele namen die het podium van Peticantus één of meerdere keren bevolkten:  Romi Mayes, Kevn Kinney (binnenkort terug met Drivin ’N Cryin),  Jim Byrnes, Elliott Brood, Boris McCutcheon, meer…

Wie zijn albumhoezen vroeger minutieus bestudeerde is de naam Joe Lala zeker tegengekomen. Een opvallende naam. “Percussion: Joe Lala”, stond er dan, o.a. op LP’s van Dan Fogelberg, Souther, Hillman, Furay, the Byrds, Firefall, Poco, op het meesterwerk No Other van Gene Clark ook. Er was een periode dat Joe Lala op percussie alomtegenwoordig was.
Joe Lala werd geboren in Tampa uit ouders die afkomstig waren uit Contessa Entelinna, een dorpje op Sicilie waar een grote Albanese minderheid woont, de zogenoemde Arbëreshë.  Hij startte zijn muziekcarriere in het bandje Blues Image dat meer…

Het was op 1 april 2007. Zondagmiddag in Zwolle, Hedon, Gert Vlok Nel. Die had je toen. Maar eerst nog een voorprogramma. Een jonge gast met een gitaar en een gewaagde lok op het voorhoofd. Hij noemde zich ‘Lucky Fonz III’. Voordat zijn eerste liedje klaar was, zat ik hoofdschuddend op een bank in de voorjaarszon, aan de Achtergracht. Hoe was het in godsnaam mogelijk dat iemand die zó vals en onvast zong, op een officieel podium kwam te staan? Intussen is Lucky Fonz een coryfee, ademloos geadoreerd door Matthijs van Nieuwkerk. Hij zingt nog even onvast en vals als toen in Zwolle.

Het is een merkwaardig meer…

Tja, deze Side Track zou oorspronkelijk in het teken staan van, voor mij althans, een aantal ‘bewogen’ optredens van een recent én een redelijk ver verleden. Edoch, naar aanleiding van het verhaal (en de reacties daarop) ‘Niet te vergeten: Warren Zevon’ van zo’n week geleden, kan ik natuurlijk niet om Townes van Zandt heen. Townes zou 7 maart jongstleden 70 jaar zijn geworden, en dat mag inderdaad niet genegeerd worden.  Geforceerd dan, dit verhaal? Neen! Geenszins zelfs, want natuurlijk heb ook ik zijn oeuvre vrijwel geheel in de ‘kast’ staan, dit inclusief twee fraaie tribute albums uit respectievelijk meer…