Op Tropical Depression (ABC Music) zet Jordie Lane zonnig optimisme tegenover een zwaar gemoed. De in Nashville neergestreken Australiër doet dat met een gelaagde popplaat die vooral erg origineel is. Wat hij doet is dan ook nauwelijks met anderen te vergelijken. Het is grootse pop die niettemin de menselijke maat niet uit het oog verliest. Het zijn mooie melodieën die de onderliggende donkerte verdrijven. Lane kroop ooit in de huid van Gram Parsons in het theaterstuk Grievous Angel en verder speelde hij Rubber Soul en Revolver van The Beatles in de Sydney Opera House. Die twee kanten meer…

Wie de New Earth Farmers zijn en hoe ze eerder bekend waren, staat allemaal in de recensie van het vorige album met The Good Ones Got Away als titel. The Sky From The Underground (Windfall Records) is een logisch vervolg op die plaat. De band uit San Francisco maakt gitaarrock die lijkt voort te bouwen op de paisley underground die ontstond in de jaren 80. Denk vooral aan Dream Syndicate en Sidewinders bij de negen nummers, waarvan er twee niet zijn geschreven door de bandleden. Have Love Will Travel van Tom Petty is hier pubrock, met samenzang die ook wat Brits aandoet. Bijna Smokie, een constatering die meer…

Afgeknipte jeans, luchtig bloesje, lange blonde haren. Bij het zien van de hoes van Boarding Windows in Paradise (Compass Records) denk je misschien niet gelijk aan bluegrass. Maar dat is wel wat Rebecca Frazier je op haar tweede album voorschotelt. Frazier is een welbekend flatpicker op akoestische gitaar. Op dit album wordt ze begeleid door de crème de la crème van de bluegrass: Bela Fleck (banjo), Sam Bush (mandoline), Stuart Duncan (viool), Ron Block (banjo), Josh Swift (dobro) en vele anderen. Naast een flink aantal door Frazier zelfgepende songs kent het album een meer…

Van het nieuwe album Nite Owls (New West Records/V2 Benelux) bestaat een eerdere versie die JD McPherson jaren geleden opnam in Los Angeles. Maar hij was er niet tevreden over. De artiest zat op dat moment niet lekker in zijn vel en toen brak ook nog een pandemie los. Door toe te treden tot de begeleidingsband van Robert Plant en Alison Krauss hervond hij het plezier en nam zijn zelfvertrouwen toe. Dat enthousiasme brengt hij zeker over. Hij gaat zijn eigen gang, doet wat hij wil en dat is de manier om het te doen. Toch gaat hij misschien iets te ver, want hij wisselt in een half uurtje wel erg meer…

Het is bijna heiligschennis om te veronderstellen dat Jerry Douglas een nadere introductie nodig heeft. De dobro- en lapsteeltovenaar, door Jan Donkers consequent ‘God’ genoemd, speelde mee op meer dan zestienhonderd albums, altijd op een bescheiden maar zeer bepalende manier aanwezig. Zijn lyrische toon herken je meteen, en eigenlijk weet je dan gelijk dat je naar een goed album gaat luisteren, van wie het ook is. Naast zijn werk voor anderen heeft Douglas ook zijn eigen projecten, waarvan zijn album samen met John Hiatt misschien wel het bekendste voorbeeld is. Nu komt hij met The Set (Novilan Records), een gedistingeerde meer…

Maak het jezelf toch niet zo moeilijk, zingt Julian Taylor in Weighing Down, de openingstrack van Pathways (Aporia Records): ‘It’s time to let things soften’. De Canadese singersongwriter is al een kwart eeuw actief (eerst met de band Staggering Crossing, later met andere groepen en uiteindelijk solo), maar bekend en beroemd is hij voornamelijk in zijn vaderland. In zijn liedjes probeert hij steun en troost te bieden aan iedereen die wel eens moeite heeft met de ingewikkelde problematiek van de wereld van nu, of die te kampen heeft met kwesties van persoonlijke aard. In het lichtvoetig getoonzette Ain’t Life Strange vraagt Taylor zich af hoe meer…

Soul met een accordeon? Daarvoor moet je bij Jack Garton zijn. De Canadees heeft met Original Skin (Demon Squadron Recordings) een onweerstaanbaar plaatje gemaakt. Plaatje? Zeg maar gerust album, want het biedt veertien nummers en een speelduur van net geen uur. Maar de muziek voelt aan als een verzameling singles, dus dan kom je al snel met de term plaatje. Soul met accordeon klinkt als Good Times en dat is precies wat deze artiest brengt. Op opener Watching Kurosawa heeft Garton het relaxte van Brendan Croker; een beetje countrysoul met een fijne melodie en een trompetje op meer…

Hyperproductief kun je Scott McClatchy niet noemen. One Time One Night In America (LIB Records) is nog maar zijn zesde album sinds 1997. Maar wat maakt het uit, als de kwaliteit onveranderd goed is. Je weet wat je krijgt: onvervalste americana, met als grenspalen namen als Bruce Springsteen, The Band, CCR, Little Steven, Steve Earle, Rod Stewart en John Mellencamp. Een paar stevige rootsrockers (Don’t Tell Mom, Bad Things Happen en This Land Is Our Land – knipogend naar maar niet te verwarren met Woody Guthtries This Land Is Your Land), enkele pakkende meer…

Hij heet eigenlijk David Whitbeck, maar de Texaan kortte zijn achternaam in tot David Beck. Hij is heel actief als producer en vormde voorheen Sons Of Fathers met Paul Cauthen. Zijn vader is Bill Whitbeck, die jaren in de band van Robert Earl Keen speelde. Nu speelt hij bas op het prachtige Goodbye Country Stars (eigen beheer) van zijn zoon. Het album werd in een paar dagen bijna live opgenomen in The Zone in Dripping Springs. Alleen de steelgitaar en dobro van Lloyd Maines werden later toegevoegd. Beck heeft een ietwat hese zangstem, waarmee hij echter wel prima de hoogte in kan. Dat wordt meer…

De ten oosten van Los Angeles opgegroeide Michael Menager (1947) debuteerde als singer-songwriter pas in 2015. Daarvoor had hij de hele wereld afgereisd. Vertoefde tussen hippies, leefde in een ashram, woonde in Algerije en verkocht in 1987 zijn Volkswagen Kever om van de Verenigde Staten te verkassen naar Australië. Daar werd hij eindelijk artiest, nadat hij vroeger niet verder was gekomen dan open mic-avonden. Line In The Water (eigen beheer) is zijn derde album, net als de twee voorgaande in een productie van Heath Cullen. Op What Is It Really That I Need? vraagt hij zich af of hij alle informatie, wijze lessen, de meer…

Pocket Change (Biglittle Records) is het tweede soloalbum van Andy Peake, sinds 1987 drummer en percussionist in de bands van grote namen als Nicolette Larson, Tanya Tucker, Don Williams, The Sweethearts of the Rodeo, Delbert McClinton en Lee Roy Parnell. Zijn stem wordt wel vergeleken met die van Randy Newman, maar dan voller en met een groter bereik. Op Pocket Change beweegt Peake zich op het vlak tussen countrysoul en Memphis-blues, een terrein waarop hij zich uitstekend thuisvoelt, getuige meteen al het loom-groovy openingsnummer As Good As It Gets. Op The meer…

Er zijn niet heel veel vrouwen die zich toeleggen op cowboyliedjes. Sarah Pierce is dus een uitzondering met Blessed By The West (Berkalin Records). Van de dertien liedjes vormen er drie een trilogie over moedige vrouwen in het Wilde Westen van weleer. The Librarian had haar zadeltassen vol met boeken, zodat ze kinderen in afgelegen huisjes in het barre landschap kon voorlezen. The Messenger gaat over vrouwen die op paard belangrijke brieven bezorgden, desnoods aan de andere kant van Amerika. De vrouwen van Rough Stock stonden hun mannetje tijdens de befaamde rodeo van Pendleton. Zelf meer…

Het levert altijd een gevoel van voldoening op als bepaalde geesten uit het verleden ineens weer van zich laten horen. In dit geval de Canadese singer-songwriter Romi Mayes. Bij de bespreking van haar vorige album Devil On Both Shoulders schreven we dat we daar vier lange jaren op moesten wachten. Bij Small Victories zijn dat er zelfs negen! Negen jaar waarin ze zich vooral meer achter de schermen heeft ingezet voor muzikanten in Canada, en Manitoba in het bijzonder. Het bloed kruipt echter waar het niet gaan kan. Twaalf nieuwe nummers staan er op dit nieuwe album, verdeeld meer…

Nadat Marvin Etzioni (Lone Justice) het debuut Trouble Holding Back van Helen Rose had geproduceerd is het Jonah Tolchin die dat doet op Rugged Elegance (Clover Music Group). Hij zorgde voor een dynamisch en kraakhelder geluid. Rose is op Raspberry Plain een uitstekende folkzangeres om direct daarna op King Of This Town al net zo overtuigend bluesy en brutaal te klinken. Where Is My Home vraagt ze zich vervolgens af. Als je haar zo hoort zou je zeggen dat Laurel Canyon een logische plek zou zijn. En ze is inderdaad geboren in Los Angeles, maar met haar creatieve familie die veel reisde meer…

Als zangeres probeerde Emily Haden Lee het eerst in opera, maar ze vond uit dat dat toch niet haar roeping was. In de examenklas van de middelbare school pakte ze voor het eerst de gitaar op en begon liedjes te schrijven, waarmee ze voortborduurt op haar opvoeding waarbij ze altijd omringd was met poëzie, jazz, pop en folk. Dat vormde haar, zoals te horen is op The Woman I Would Be (Dibbs Records). De in Missouri opgegroeide singer-songwriter woont nu in Chicago, waar ze met haar man Alex Lee en Steve Dawson haar debuut produceerde. Het is een album waar je voor moet meer…

In de jaren 50 ontstond volgens Karen Jonas het idee dat je gelukkig kon worden door allerlei dingen te kopen die je eigenlijk niet nodig hebt. Op The Rise And Fall Of American Kitsch (Goldrush Records) is ze er zelf ook niet ongevoelig voor. Op Rich Man’s Valley geeft ze vol overgave het geld uit. ‘What’s the use of having money if you don’t spend it’, houdt ze zichzelf voor. Daarna koopt ze Four Cadillacs. Eentje voor mama, eentje voor papa, eentje voor zichzelf ‘and one for you pretty baby’. De rockabilly koerst uitgelaten richting big band, ongeveer zoals Brian Setzer het ook zou kunnen. Via de meer…

Vier man uit het zuiden – in dit geval het zuiden van Nederland – vormen tezamen de Moonshine Brigade. Maar ze zouden in plaats van uit Den Bosch ook best uit het zuiden van de States kunnen komen. Ik denk vooral uit de zuidelijke Appalachians. En opgegroeid op een dieet van zelfgestookte whiskey, 16 Horsepower en Bob Wayne. Dat heeft littekens achterlaten, in dit geval The Misery Stains (Black Kat Records), zoals hun debuutplaat heet. Of misschien komen ze wel uit Pocomoke City in Maryland, zoals ze zingen in Strangers (niet echt dus). 12 nummers, allen van eigen hand, staan meer…

The Road And The Wilderness (eigen beheer), het vijfde album van Etan Huijs, begint wat ondermaats met het plat-rockende Ghost In The Machine. Daar doet de Venrayse singersongwriter zich beslist mee tekort, want verderop valt er veel moois te beleven. En nog wel in allerlei geuren en kleuren, want Huijs laat zich niet vastpinnen op één stijl of genre. Harlow’s Blues neigt, ondanks de titel, naar folk. Restless Bones ontpopt zich na een wat pielerig begin tot een lekker stuk countryrock. Een gedempte trompet geeft City Of Sinners een jazzy accent. Prijsnummer is het pakkende The Overachiever, een meer…

Euphoriphobia (eigen beheer) van Chris Robeson had zomaar een loodzwaar album kunnen worden. De 37-jarige songschrijver uit Austin gaat regelmatig gebukt onder zware depressies en heeft daarnaast af te rekenen met meerdere gezondheidsklachten, toch slaagt hij erin om hoop uit te stralen. Dat de balans overhelt naar de positieve kant is grotendeels te danken aan de begeleiders en dan met name Gabriel Rhodes. Die produceerde het album samen met Robeson. Rhodes speelt elektrische en akoestische gitaar, steelgitaar, mandoline, sitar, piano, toetsen, erhu (een Chinese viool), meer…

‘I had a vision of what could be / But it was only a foolish dream / Cause in my present reality / There is no reason to keep believing / In the better side of me’. Aan het woord is Tim Scott McConnell die al sinds 2006 albums maakt als Ledfoot. Hij zingt op Outsiders (TBC Records) over lieden die op de rand van het bestaan balanceren. Mislukkelingen met grote dromen die zich van tegenslag naar teleurstelling voortslepen. Zelf heeft hij hard gewerkt aan zijn eigen succes; Bruce Springsteen scoorde tien jaar geleden een nummer 1-hit met zijn High Hopes om maar wat te noemen. De Amerikaan meer…

Nog meer goed werk van Nederlandse bodem: Traveler’s Heart (eigen beheer) van Eric Devries and The Song & Dance Band. Een hele mond vol, maar het legt gelijk het verband met het vorige werk van Devries, dat getiteld was The Song And Dance Man (2021) was getiteld. Er is ook een belangrijk verband tussen beide albums. Want ook op deze nieuwe worp wordt Devries bijgestaan door multi-instrumentalist Janos Koolen, contrabassist Lucas Beukers en fiddler Joost van Es. Wat wel verschilt met de voorganger zijn de vocale gastbijdragen, deze keer meer…