Droevige liedjes, daaraan is geen gebrek in folk en country. Elegies (eigen beheer) van Rupert Wates voegt er weer elf toe. Over de liefde, of eigenlijk vooral het einde daarvan. Dit is het vijfde album van de in Amerika wonende Brit dat we bespreken. Het zijn stuk voor stuk albums die steeds mooier worden. Wates mag dan naar de Verenigde Staten zijn getrokken, stilistisch gaat hij toch terug naar voorbeelden uit het Verenigd Koninkrijk. Zijn stem hangt als een wolk boven het water. Denk aan Nick Drake, Bert Jansch, John Martyn en Scott Matthews. Niet alleen door zijn zang, maar ook zijn uiterst sfeervolle meer…

Het duurde even voordat Strange Medicine (Free Dirt Records/Sonic Rendezvous) van Kaia Kater effect begon te sorteren. De liedjes van de Canadese singer-songwriter zijn verontrustend, vervreemdend en ongemakkelijk. En nogal kunstzinnig. Denk Björk of Kate Bush. Maar dan met een banjo. Want ze maakt hoe dan ook een vorm van rootsmuziek. Het is geen rock en het bevat geen twang; de originele aanpak van Kater ligt eerder in het verlengde van iemand als Sufjan Stevens. Na een flink aantal keren beluisteren blijkt het medicijn toch een louterende werking te hebben. En dat is op zich best opmerkelijk, want uit meer…

De veerboot vanuit Kopenhagen vaart langzaam de Oslofjord in, trillend en grommend. Aan weerszijden de glooiende heuvels van het Noorse land, steeds dichterbij. Nog één bocht naar stuurboord en dan ligt de stad vol in beeld. Als een drijvende ijsberg lig daar ook het uit wit marmer, graniet en glas opgetrokken Operahuis. Niet zo dominant als dat in Sydney, maar wel een niet te missen eyecatcher. Een cultuurtempel die het Noorse muziekleven nieuw elan geeft. Het is daar waar Torgeir Waldemar in 2022 een concert heeft laten vastleggen, dat nu als At The Opera (Jansen Records) meer…

Na Come On Over: The Honky Tonk Duets komt singer-songwriter Domenic Cicala met een album met de titel Bitter Blues (Tortured Artist Records). Daarop verkent hij americana in al zijn rijkdom. Een bluesalbum is het dan ook niet, ook al zou Hangin’ Tree wel als blues kunnen worden omschreven. Cicala komt uit de Amerikaanse staat Maryland en schrijft verhalende nummers. Op opener One Horse Town (Mother’s Day) zou je zweren dat je luistert naar Warren Zevon. Hij is dus gezegend met een fraaie stem, die op andere momenten ook neigt naar Jackson Browne en Mark Germino. Op Baby Come Back klinkt meer…

Het hield allemaal een beetje op tijdens de coronapandemie voor Sam Beam van Iron & Wine. De inspiratie was zoek. De chaos en angst deden hem geen goed. Hij wilde geen liedjes maken over Covid-19, maar als hij met pen en papier ging zitten was dat wel wat hem bezighield. Dus gaf hij het maar op. Dat duurde twee jaar. Het juiste gevoel kwam terug tijdens de opnamen voor een ep met nummers van Lori McKenna. Een tournee met Andrew Bird deed de rest. Beam had er weer zin in. Hij toog naar Laurel Canyon om te werken aan Light Verse (Sub Pop/Konkurrent) met een uitgebreide groep meer…

Calder Allen is een kleinzoon van Terry Allen. Hij is begin twintig en Dreamers Drifters And Hiders (eigen beheer) is al zijn tweede album. Na twee maanden universiteit in Montana keerde de Texaan terug naar zijn thuisstaat om zich in Austin op de muziek te storten. Hij had Terry aan het werk gezien in de studio tijdens de opnamen van diens album Just Like Moby Dick, geproduceerd door Charlie Sexton. Die vroeg hij om raad bij het opstarten van zijn loopbaan. Sexton gaf niet alleen raad, maar ging ook over tot daad en produceerde in 2022 The Game en nu dus dit tweede album. meer…

John Shipe weet zich aardig staande te houden sinds hij zijn verslavingen de baas is. Op Water This Dark (eigen beheer) zingt hij over de problemen van mensen zoals hijzelf. En hoe je de valkuilen kunt vermijden. Hij gelooft niet in de hemel of de hel, laat hij weten op What Do I Owe? De singer-songwriter uit Eugene, Oregon, durft nu te rekenen op zichzelf. Hij zingt ondertussen met compassie. Zijn stem heeft wel wat van Rodney Crowell. Titelnummer Water This Dark is dreigende blues uit het moeras. Shipe (zang, gitaar, piano) is niet van plan zich op te laten slokken door de zuigende modder. Hij wil vechten om meer…

Als songschrijver was Heather Little al heel succesvol met hits voor Miranda Lambert, Kacey Musgraves en andere countryartiesten die de hitlijsten van Nashville bevolken. Maar op By Now (Must Have Records/CRS) horen we haar zelf. En ze maakt een verpletterende indruk. Dit is countryfolk zoals we het het liefste horen: simpel en doeltreffend. De Texaanse is al ruim twintig jaar actief, maar dit is pas haar tweede album na het in 2013 uitgebrachte Wings Like These. Little (zang, akoestische gitaar) krijgt op zeven van de dertien liedjes vocaal gezelschap van onder anderen Patty Griffin. Die is present op het meer…

Joe Pernice stond de laatste jaren minstens vijf dagen per week op een honkbalveld om kinderen iets over het spel te leren. En om de verrichtingen van zijn tienerzoon te volgen. Toen die stopte had hij plotseling weer tijd voor andere dingen. Muziek natuurlijk. En zo ligt er na jaren weer een nieuw album van The Pernice Brothers. En dat is een prachtige plaat geworden. Who Will You Believe (New West Records/V2 Benelux) zal vooral ook fans van The Jayhawks bekoren. Want het gaat hier om powerpop met een toefje alt-country. Maar eigenlijk zou het helemaal niet nodig moeten zijn om zo’n vergelijking meer…

Bij The Ghost Of Tucumcari (eigen beheer) van Dana Cooper bedenk je maar weer eens dat het aanbod aan americana veel groter is dan we kunnen bespreken. Het is namelijk het 32ste album van deze Amerikaan, maar zoeken naar hem op deze site levert niets op. Zijn collega’s hebben hem niet over het hoofd gezien getuige de indrukwekkende lijst aan gastvocalisten. Hayes Carll, Susan Gibson, Libby Koch, Lyle Lovett, Shake Russell, Mando Saenz, Darden Smith (tevens piano), David Starr en Gillian Tuite zingen met hem mee. Op het fraaie titelnummer is het Lovett die de tweede stem verzorgt. Koch en Russell meer…

Voor americana met een Europese twist ben je aan het goede adres bij Giulia Millanta. De Italiaanse woont al ruim een decennium in Austin, Texas. Haar nieuwe album Only Luna Knows (Ugly Cat Music) nam ze op in Toscane met producer Don Antonio, die we kennen van zijn werk met Alejandro Escovedo, Dan Stuart, Richard Buckner en anderen. De plaat begint met Fatale, dat zou passen in een aflevering van Twin Peaks, maar het zou ook een inzending voor het Eurovisie Songfestival kunnen zijn. Dat laatste in het hypothetische geval dat je daar nog waardering zou krijgen voor een echt liedje. Millanta wisselt meer…

Hij is net 26, getrouwd, vader, en al toe aan zijn derde album. Thomas Csorba maakt er werk van. Windchimes (Soundly Music/Standard Issue Records) is een album in de overwegend kalme middenstroom van de alternatieve country: rustige liedjes met teksten waarover is nagedacht. Bespiegelingen over leven, familie, heden, verleden, toekomst en alles wat je onderweg kan overkomen. “Het moderne leven kan je het gevoel geven dat je jezelf aan een stuk door moet bewijzen ten opzichte van anderen; ik weet niet of dat altijd goed is, maar het is zeker iets wat bij mij hoort,” zegt Csorba zelf op meer…

In feite is het schrijven van een recensie van een nieuw album van Charley Crockett heel eenvoudig: je schrijft gewoon je vorige stukje over. Want Charley Crockett maakt elke keer dezelfde plaat. Ook nu, met $10 Cowboy (Son of Davey/Thirty Tigers) is dat weer het geval. De man uit Texas levert 12 songs af die als klassieke country of als countrysoul zijn aan te duiden. Alsof hij zo vanuit de jaren 70 vijftig jaar de toekomst in is gekatapulteerd, even om zich heen kijkt en vervolgens gewoon zijn ding doet. Het is prachtig, iedere keer weer. Maar ja, je zou ook kritisch op deze aanpak kunnen zijn: is dit niet meer…

Aan Jessica Pratt hebben we nog nooit aandacht besteed op deze site. Haar naam viel in 2015 en 2019 al wel in de jaarlijsten van onze lezers. Met Here In The Pitch (City Slang/Konkurrent) nu dus voor het eerst een recensie. Het is niet heel raar dat we haar tot dusver hebben genegeerd, want ze valt eerlijk gezegd buiten de reikwijdte van alternatieve country of zelfs americana. Maar als singer-songwriter misstaat ze hier geenszins. Haar eerste drie albums waren grotendeels akoestisch en nogal lofi, de negen nummers op dit nieuwe met 27 minuten nogal korte album brengen juist een voortreffelijk meer…

Op haar twaalfde probeerde Teresa Storch saxofoon te spelen, maar veel meer dan wat gepiep kreeg ze niet uit het ding. Maar na veel oefenen begon het toch ergens op te lijken. ‘Now music is the best thing I’ve ever known’, zingt ze op Things Will Get Better. Dat is het eerste nummer van Open Your Heart (eigen beheer) van Teresa Storch Band. Saxofoon spelen doet ze niet, ze zingt en speelt akoestische en elektrische gitaar. De saxofoon op het nummer is van Chris Ruiz. Met haar man Peter Lacis (elektrische gitaar en zang) en de rest van de band uit Colorado heeft Storch een afwisselende plaat gemaakt. Het titelnummer is meer…

Een drummer, een bassist en drie gitaristen waarvan er twee zingen. Meer hoeft het niet te zijn, hè. We hebben het over Bob Lefevre & the Already Gone uit Wyoming. Ze noemen hun tweede album gewoon Two (eigen beheer). Het is recht voor z’n raap, net zoals dat op de 10 songs het geval is. We treffen hier muziek aan op het snijvlak van alternatieve country en heartlandrock. Geen pedal steel, geen fiddle of banjo te bekennen. Beetje ouderwets bijna, maar dat is prima. Lefevre schrijft de songs en dat doet hij heel goed. Neem All The Sense Run Out. Bijzonder is al dat het nummer begint met meer…

Zo, al dat gezwatel over Beyoncé als de zwarte redster van de countrymuziek kan nu met een brede armbeweging van tafel gezwiept worden. Country hoeft niet gered te worden en de kleur van de artiest heeft er al helemaal niets mee te maken. En we hebben Legacy (Soundly Music) van Kyshona. Nee, ook zij redt country niet (dat hoeft immers niet) en het feit dat zij van Afrikaans-Amerikaanse afkomst is, is van generlei belang. Wel dat het een veel beter album is dan Cowboy Carter. Het is een magistraal album, waarop gospel, folk, blues en roots samenkomen. Een americanaplaat meer…

Als je meer dan vijftig keer in de Grand Ole Opry hebt opgetreden, dan ben je wat in Amerika. Darin & Brooke Aldridge hebben in de Verenigde Staten miljoenen singles, albums en streams verkocht. Brooke is door de gezaghebbende International Bluegrass Association reeds vier keer tot ‘Female Vocalist Of The Year’ verkozen. Darin staat bekend als een begaafd zanger, producer en multi-instrumentalist. Wereldberoemd in Amerika en omstreken, maar hier in Nederland minder bekend. Traditionele bluegrass komt niet echt door in de lage landen, lijkt het. Hoewel, zo traditioneel is Talk Of The Town (Billy Blue Recordings) nu ook weer niet. Het album meer…

De zussen Laura Rogers en Lydia Slagle voelen zich sinds ze allebei moeder zijn sterker, zelfverzekerder. Alsof de twijfels die ze altijd hadden naar de achtergrond zijn verdwenen. Onderling voelen ze ook een sterkere verbondenheid. Op het vier jaar geleden verschenen Saturn Return slingerden de emoties van The Secret Sisters tussen vreugde en verdriet; beide oma’s overleden, daarna volgden gezinsuitbreidingen. Op Mind, Man, Medicine (New West Records/V2 Benelux) kijken ze hoopvoller dan ooit de wereld in. Nog altijd zoeken ze naar diepere lagen in hun teksten; worstelen ze om meer…

In meerdere opzichten is dit Bring In The Light: Si Kahn’s Songs Of Courage And Resistance (Strictly Country Records) opmerkelijk. De 31-jarige Britse folkartieste Phoebe Rees brengt liedjes van een Amerikaanse singer-songwriter die later deze maand 80 wordt. Een bijzondere samenwerking en dat geldt ook voor haar keuze om de 14 nummers op te nemen met Nederlandse begeleiders in Studio Doornenburg. In die studio van Janos Koolen (banjo, gitaar, accordeon, bodhran) voegden Lucas Beukers (akoestische bas) en Sophie meer…

Toen ik me aan het schrijven van deze recensie zette, dacht ik dat ik het vorige album van Cary Hudson nog maar een paar jaar geleden hier had besproken. Het blijkt toch al tien jaar geleden te zijn. How time flies… Enfin, Cary Hudson dus, de man die halverwege de jaren ’90 indruk maakte met de band Blue Mountain, is nog immer actief in de muziek. Ole Blue (Malaco Records) is zijn nieuwste werk, met daarop 10 nummers die hij opnam in de Malaco Studios in Jackson, Mississippi. Een studio waar vanaf de zestiger jaren veel, voornamelijk, soulplaten opgenomen zijn (waaronder het bekende meer…

Na het prachtige Settler maakt de Schotse musicus Malcolm MacWatt opnieuw diepe indruk met dit Dark Harvest (Need To Know Music). We sluiten ons met overtuiging aan bij de labelnaam: dit moet je echt kennen. Met Strong Is The North Wind opent het album ijzersterk. De mondharmonica blaast je zo naar het debuut van Peter Case. Op het titelnummer praatzingt MacWatt en dat levert een sterke vergelijking op met Luka Bloom. Halverwege begint gast Nathan Bell ook te praatzingen. Prachtig. De twee kunnen het vast goed vinden, want net als bij de Amerikaan hebben veel meer…

T Bone Burnett kun je gerust beschouwen als een van de aartsvaders van de altcountry. Sinds Bob Dylan hem in 1975 vroeg als gitarist in de Rolling Thunder Revue maakte de man uit St. Louis, Missouri naam als producer van (onder veel meer) Los Lobos’ How Will The Wolf Survive, Elvis Costello’s King of America, Robert Plant en Alison Krauss’ Raising Sand en Roy Orbisons Black & White Night. Ook was hij verantwoordelijk voor de filmmuziek van onder meer O Brother Where Art Thou?, Crazy Heart, The Big Lebowski en Walk The Line. Tussendoor vond Burnett ook nog tijd voor een (in omvang) bescheiden eigen platenoeuvre. Dát deel van zijn carrière leek al een tijdje uitgedoofd, tot hij ons onlangs na bijna twintig jaar verraste met toch nog een nieuw album: The Other Side (Verve Forcast). De meer…

William Alexander is geen koning, maar een cowboy uit de Australische staat New South Wales. Hij omschrijft zichzelf als een ‘cattle camp crooner and balladeer’ en ook wel als The Singing Stockman (eigen beheer). Hij schreef zes van de tien liedjes en zet het onmiddellijk op een jodelen op All You Need To Do. Wat klinkt de steelgitaar er heerlijk ouderwets, bijna alsof je teruggaat naar de hoogtijdagen van Hank Williams. Maar een vergelijking met Colter Wall is meer op zijn plaats. Fans van Theo Lawrence moeten dit trouwens ook maar eens beluisteren. De cowboyliedjes van Alexander wijken meer…